"Είσαι κοπέλα 20χρονών. Φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη. Πας να διαβάσεις στη βιβλιοθήκη και πέφτεις θύμα ασέλγειας, με αυτόν που κάθεται πίσω σου να αυνανίζεται και να ολοκληρώνει στην πλάτη σου. Παθαίνεις σοκ και ουρλιάζεις. Ο θύτης συλλαμβάνεται. Τρέμεις. Το συζητάς με γονείς, φίλους, συμφοιτητές. Μπορεί και με κανέναν. Ντρέπεσαι. Και ας μη φταις σε τίποτα. Κάθεσαι την επόμενη μέρα να δεις τηλεόραση ή να χαζέψεις κάποιο βίντεο. Πέφτεις στο μεσημεριανό του ΣΚΑΙ. Βλέπεις ένα πάνελ* να διακωμωδεί το περιστατικό σου. Να γελάει. Μπροστά στα μάτια σου. Ακούγονται φράσεις όπως "αν έσταζε το ταβάνι", "έπεσε ο καφές και την πιτσίλισε", "ήταν ένα μέτρο πίσω της αλλά είναι 20 χρονών και έτσι εξηγούνται όλα", "ήταν στην πλάτη της γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κάνει γκελ", "αν υπήρχε συναίσθημα". Κι άλλα γέλια. Ασέλγεια ξανά. Σε live πανελλήνια μετάδοση. Στο πάνελ βρίσκονται τρεις γυναίκες. Αυτές θα έπρεπε να σε καταλάβουν. Να καταλάβουν πόσο άσχημο μπορεί να είναι όλο αυτό για μια γυναίκα. Ξεκαρδίζονται κι αυτές. Το στομάχι σου γίνεται κόμπος. Παίρνεις βαθιά ανάσα. Ένας συνεργάτης της εκπομπής πηγαίνει κρυφά και ρίχνει νερό(!) από πίσω σε μια από τις γυναίκες του πάνελ για να κάνει αναπαράσταση. Να κάνει αναπαράσταση αυτού που σου συνέβη. Τα γέλια τους ακούγονται σε όλο το πλατό. Είσαι μόνη στον καναπέ. Και ξαφνικά φταις. Ντροπή."
Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι ότι:
Πως να λύσεις ένα πρόβλημα
εάν είσαι το πρόβλημα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου