Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019



"Σχέδια που εγκαταλείπουμε. 

Αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε.

 Προσδοκίες των άλλων από εμάς που τις τροφοδοτήσαμε 

κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν.

 Δικές μας απαιτήσεις απ’τους άλλους 

ενώ μαντεύαμε 

κι εκείνων τη μικρότητα και τη δική μας υστεροβουλία.

 Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα,

 μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντα τη ζωή μας. 

Λόγια που τα προμελετήσαμε, 

μα που όταν ήρθε η ώρα 

δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή. 

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. 

Μέσα σε μια στιγμή…

εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα 

ή 

απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φως. 

Μονάχος σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο 

ή

 μέσα στο πλήθος και τα φώτα.

 Που να πας τότε; 

Που να κρυφτείς; 

Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;..."

Τάσος Λειβαδίτης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου