Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020



"Άνοιξη παρά τέταρτο!

 Δύο νέοι κοιτάζονται στα μάτια 

και κανείς τους δεν κατεβάζει τα βλέφαρα.  

Το αίμα μέσα στις φλέβες παίρνει έναν καινούριο δρόμο, 

 αλλάζουν οι φωνές των αγοριών, 

 τα στήθια των κοριτσιών σκληραίνουν 

 και το μακρινό παθητικό τραγούδι της αγάπης 

 τρέμει παραστρατημένο στις κυανές ανταύγειες

 ενός μισοξυπνημένου ορίζοντα…

 Άνοιξη παρά τέταρτο! 

 Σε λίγο, πίσω από τις μάντρες, στα έρημα οικόπεδα, 

 οι ξινήθρες κι οι τσοκνίδες 

θα δώσουνε μια γροθιά στις καταλασπωμένες πέτρες

 και μεσ’ απ’ τα σπασμένα γυαλιά 

και τις αναποδογυρισμένες τρύπιες λεκάνες, 

 νικώντας τα στερνά σκουπιδομαζώματα,

 θ’ ανατείλει γυμνή στην αιχμή της αχτίδας της 

η πρώτη μαργαρίτα της τύχης.

 Λοξά, και στο πείσμα του ανέμου, 

που γι’ αλλού ταξίδευε το σπόρο της,

 θα μπουκάρει μεσ’ από δυο σκιστές μαλτεζόπετρες

 να σαλέψει κάτω απ’ τα ρουθούνια της χειμωνιάς 

το κόκκινο μπαϊράκι της η φανατικιά παπαρούνα.

 Και τα κορίτσια, τα μικρά κορίτσια,

 σκύβοντας μια στιγμή να δέσουν τα καινούρια σαντάλια τους, 

 θα δούνε άξαφνα όλο τον κόσμο να γέρνει 

 και να παίρνει τη θέση της απογείωσης αεροπλάνου

 που ανεβαίνει όσο που να χαθεί 

 ολότελα στον άτρεμον αιθέρα..."

 Οδυσσέας Ελύτης /  Ανοιχτά χαρτιά /  Ίκαρος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου