"Τόσο γυμνός που ντρέπομαι τη μνήμη 

Τόσο τυφλός που βλέπω την αλήθεια 

Τόσο πιστός που απόμεινα μονάχος"


Ορέστης Αλεξάκης

*

Ας προχωρήσομε λοιπόν -ας προχωρήσομε

 Όχι μετρώντας τις αποστάσεις με υποδεκάμετρα

όχι λογαριάζοντας με δεκαδικούς

όχι με το αίμα στο μικροσκόπιο

όχι με τον ήλιο στις καρτ - ποστάλ

 όχι λαλώντας σαν τους πετεινούς

πριν φτερουγίσει το γεράκι

 ας προχωρήσομε

 όχι με συνοδεία μουσικής

 όχι μετά φανών και λαμπάδων

όχι εκτινάζοντας ιαχές

όχι θησαυρίζοντας ανθοδέσμες

 ας προχωρήσομε καθώς ο πυρετός

στα μηλίγγια του αρρώστου

 καθώς η δίψα στο λαρύγγι του οδοιπόρου

καθώς ο θάνατος στο μαξιλάρι του φονιά

 καθώς η οργή στα στήθη των μανάδων

ας προχωρήσομε 

έρποντας μέσα στις καρδιές τους 

λεηλατώντας τον ύπνο τους 

φέγγοντας στο κελάρι της μνήμης τους

 διαβάζοντας μεγαλόφωνα λησμονημένες περικοπές

 ας προχωρήσομε 

ανοίγοντας ένα φεγγίτη στην κατάκλειστη κάμαρα

ανάβοντας ένα καντήλι στο αφάλι του μεσονυχτιού 

σκάβοντας μια σήραγγα πίστης μέχρι το εύφλεκτο 

κοίτασμα, πυρπολώντας τον έγκλειστο ορίζοντα

 με μιαν έκρηξη ελπίδας 

 ας προχωρήσομε λοιπόν -ας προχωρήσομε 

 ρυμουλκώντας την Έξοδο προς τα τείχη.

 Ορέστης Αλεξάκης