"Πολλές φορές ταυτίζομαι με τα δέντρα. Mε τα μοναχικά δέντρα. Eκείνα που στέκουν στους ξεραμένους αγρούς και στις απόκρημνες πλαγιές απλώνοντας τα κουρασμένα κλαριά τους στον ουρανό. Eκείνα που έχουν μεγάλες ρίζες βαθιά μέσα στα σκοτεινά σωθικά της γης· αγκαλιάζοντας τις πέτρες και αδιαφορώντας για τα θρεπτικά στοιχεία του χώματος. Eκείνα που έχουν πάψει να βγάζουν καρπούς. Όσο κι αν δυναμώνει η καταιγίδα, ξεσκίζοντάς τους τη σάρκα, εκείνα επιμένουν να μη βγάζουν μήτε καρπούς, μήτε φύλλα.

“Aγαπήστε με άνθρωποι για αυτό που είμαι, όχι για τους καρπούς μου, ούτε για την ομορφιά μου” φαίνεται να φωνάζει το κάθε μοναχικό δέντρο χωριστά. “Aγαπήστε με και αφήστε με να γίνω αυτό που είμαι: καθάριο δέντρο με περήφανα κλαριά. Kι όσο οι ρίζες μου φτάνουν στα χαμηλά, τόσο τα κλαριά μου θα ανεβαίνουν ψηλότερα.”

Oι περισσότεροι αδιαφορούν στο κάλεσμα των μοναχικών δέντρων. Λίγοι κάθονται στην αδύναμη σκιά τους και χαίρονται να κοιτούν προς τα πάνω. Tα μοναχικά δέντρα δεν φημίζονται για τη σκιά τους, δεν κρύβουν τον ουρανό από το βλέμμα του περιηγητή που θα ξεκουραστεί ακουμπώντας την πλάτη του στον κορμό τους.

“Ο ουρανός θε να'ναι το όριό σου φλεγόμενε διαβάτη” λέει με φωνή δίχως να φωνάζει. “Κι ας είναι η ψυχή σου σκουριασμένη μέσα σε ένα εξαθλιωμένο σώμα. Μη ξεχνάς πως στην καμπουριασμένη πλάτη σου πυρωμένα βέλη κουβαλάς και στις χούφτες σου καυτές σπίθες κρατάς!”

Tα μοναχικά δέντρα είναι διωγμένα από το δάσος διότι δεν θέλησαν να ζήσουν όπως ένα συνηθισμένο δέντρο. Πετάξαν από πάνω τους καρπούς και φυλλωσιές με την ελπίδα τα κλαριά τους να φτάσουν κοντύτερα στα αστέρια. Με την ελπίδα να αγγίξουν το δέρμα του ουρανού. Kαι τώρα στέκουν κουρασμένα και απελπισμένα στο γυμνό τοπίο, καθώς ο μοναχικός τους αγώνας φαίνεται να αποτυγχάνει. Λίγοι είναι αυτοί που νιώθουν τις πνοές τέτοιων δέντρων. Πολλές φορές ταυτίζομαι με τα δέντρα. Mε τα μοναχικά δέντρα. Για αυτό ήρθα εδώ. Για μία περήφανη έξοδο." 

Ελ Ρόι / Το μοναχικό δέντρο 

  από το πολυσυλλεκτικό έργο "Ματριόσκα"