Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά, 

τα στροβιλίζει για λίγο μακριά

 απ' τις κουτές σκευωρίες μας

 και τ' αφήνει να πέσουν πάλι στη γη˙ 

εκεί ν' ανθίσουν.

 Νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες

 να, εκεί έλα, τις ακουμπάει στις κορφές 

των αισιόδοξων δέντρων

 και τις καθίζει μετά στο χώμα

 σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.

 Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα

 της μικρής νουβέλας

 κι όπως ανεβαίνουν, 

γίνεται ευανάγνωστη η σελίδα της ζωής μας, 

 για να διαβαστεί κάποτε στη νηνεμία

 σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ