Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις.

Ναι την φτιάχνεις.

 Κάθε φορά από την αρχή.

 Όλο και πιο ζωντανή.

Όλο και πιο ποτισμένη. 

 Ναι την φτιάχνεις. 

Με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία. 

Και με εκείνες τις λέξεις που δηλώνουν αρχή.

 Ναι την φτιάχνεις.

 Με εκείνο το φως, που μπορεί να σου δώσει Παράδεισο. 

Και με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή.

 Ναι την φτιάχνεις.

 Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης Ελπίδας. 

Και με εκείνη την Πίστη 

που θα σε κάνει να μην φοβηθείς. 

 Ναι την φτιάχνεις λοιπόν. 

Με υλικά αγνά για την ψυχή σου. 

Και με στιγμές απλές που χαρίζουν αιώνιες χαρές. 

 Και με ανθρώπους λιτούς και ευθείς.

Που σε ακούν στην σιωπή. 

Και δεν έχουν ανάγκη τα λόγια για εξηγήσεις.

 

 Ναι την φτιάχνεις.

 Με εκείνα τα όνειρα που θα σε γεμίσουν υποσχέσεις. 

Και με εκείνα τα χαμόγελα 

που θα σου δείξουν πως πρέπει να ζεις. 

 Διότι, αν δεν κουβαλάς την Άνοιξη μέσα σου, 

πρέπει να μάθεις να την χτίζεις. 

Από το χειρότερο σκοτάδι στο πιο λαμπερό φως.

 Μην την αφήσεις ποτέ να φύγει.

Διότι, όσο πιο δυνατά μπαίνει αυτή, 

τόσο πιο εύκολα διώχνει τους χειμώνες από την καρδιά σου.

 Να την αγαπάς την Άνοιξη.

 Όχι μόνο για τα όμορφα και τα ανάλαφρα ρούχα που φοράς. 

Μήτε για τους καταγάλανους ουρανούς που σου δωρίζει. 

Αλλά για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις. 

 Εκείνον τον γλυκό αέρα που δροσίζει την ψυχή σου.

Και εκείνον τον ήλιο που σου χαρίζει ζεστασιά. 

 Να της δίνεις γεύση λοιπόν. 

Σαν εκείνη την βαριά και γλυκιά,

 που μόνο ο Έρωτας μπορεί να δώσει.

 Και μην στεναχωριέσαι 

αν ξαφνικά χαθεί ή απλά δεν σου έρθει.

 Διότι, την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις.

Οδυσσέας Ελύτης

...τροχιοδεικτικές σκέψεις

για υπερβατική διαδρομή 

από

το σώμα με  ψυχή

σε

ψυχή με σώμα...