Κανείς δεν μας συγχώρησε που ζήσαμε σιωπηλοί.

  

Ακόμη και η ζωή μου αποχτά σημασία

όταν τη διηγούμε σε κάποιον. . .

  

Τάσος Λειβαδίτηs

Μίλα.
Πές κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά με την αοριστία.

Πες:
«άδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

Πες
«θα δούμε»,

«αστάθμητο»,

«βάρος».

Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται

μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.

Μίλα.

Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Εκεί που τελειώνουμε εμείς

αρχίζει η θάλασσα.

Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.

Πες «βάρκα», που βουλιάζει

αν την παραφορτώσεις με προθέσεις..

Πες «στιγμή»,

Που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,

μην τη σώζεις,

πες

«δεν άκουσα».

Μίλα.

Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,

έχουν ανταγωνισμούς:

αν κάποια απ΄ αυτές σ΄ αιχμαλωτίσει,

σ΄ ελευθερώνει η άλλη.

Τράβα μια λέξη απ΄ τη νύχτα

στη τύχη.

Ολόκληρη νύχτα στη τύχη.

Μη λες «ολόκληρη»,

πες «ελάχιστη»,

που σ΄αφήνει να φύγεις.

Ελάχιστη,

αίσθηση,

λύπη

ολόκληρη

δική μου,

ολόκληρη νύχτα.

Έτσι, ίσα ίσα,

να βάλω ένα τίτλο

σ΄ αυτή τη βόλτα τη παραθαλάσσια.

Κική Δημουλά