Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019




"Με εκείνο το μαχαίρι, συναντήθηκα πολλές φορές στη ζωή μου. Ερχόταν να μου θυμίσει. Την τρομακτική αλήθεια: Μια λάμψη λεπίδας στο σκοτάδι, η ζωή... Το μαχαίρι το συνηθίζεις. Ζεις χρόνια με ένα μαχαίρι καρφωμένο μέσα σου. Δεν το καταλαβαίνεις – παρά μόνο, όταν το τραβήξεις. Για να το βγάλεις. Οι περισσότεροι που πέθαναν, πέθαναν από αυτή την αιμορραγία. Μετά. Όχι από το ίδιο το μαχαίρι. Ίσως γι’ αυτό το αφήνουμε εκεί κι ας το ξέρουμε. Και ζούμε μαζί του. Σαν να μην υπάρχει. Για να γλυτώσουμε. Από την αιμορραγία...." 

Κώστας Νούρος / Ξένος δυο φορές

Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)