“Τόσα φιλιά- μα δίχως χείλη

τόσες αφές- μα δίχως χέρια

τόσοι φρουροί- μα δίχως πύλη

τόσες ειδήσεις- δίχως περιστέρια

τόσοι αγώνες- δίχως μάχη

τόσες μαγείες- δίχως θάμα.

Κρυφά θα φύγει δίχως να ‘χει

αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας…

Έρωτας- δίχως ν’ αγαπάμε.

Ζωή- χωρίς ποτέ να ζούμε.

Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε

να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε.

Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία…

- Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορία

δική σου ή άλλη… Τι σκαλίζεις

τα σπλάχνα του ραδιοφώνου;

Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει

σάπια βροχή και τιποτένια.

Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου,

το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου.

-Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω,

ανίατα μεσοπόλεμος…

Ας πάμε λοιπόν κι απόψε,

ας πάμε πάλι κάπου

να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε…”

Βύρων Λεοντάρης,

Ψυχοστασία,  Ύψιλον