"Τα μόνα βέβαια -είπε- τ’ ανεκτέλεστα, τ’ αναποφάσιστα. 

Αυτά δε δοκιμάστηκαν, δε μας διαψεύδουν."

 Γιάννης Ρίτσος

*

"Τι νιώθει η έρημος

 όταν μακρινός άνεμος

 αποθέτει πάνω της ένα σπόρο;

 Ξεδιψάει ποτέ το γεμάτο ποτήρι;

 Ο δρόμος που τελειώνει σ’ αδιέξοδο

 ονειρεύεται άραγε μακρινές αποστάσεις; 

 Τρέμουν ποτέ τα γόνατα του πανίσχυρου Χάρου;

 Οι μεγάλες ψυχές γνωρίζουν άραγε 

 ότι υπάρχει μόνον ένα μέγεθος θανάτου; 

 Τα ψηλά βουνά νιώθουνε τάχα 

 ότι ο κόκκος άμμου είν’ αδερφός τους; 

 Η μετάνοια θυμάται αλήθεια 

 ότι κάποτε λεγόταν τόλμη; 

 Το χέρι που δίνει και το χέρι που παίρνει 

 ξέρουν ότ’ είναι δυό γλάροι που ζυγιάζονται 

 πάνω από το κενό της έλλειψης;

 Πώς νιώθει τάχα η νύχτα

 μ’ όλα τούτα τ’ άστρα στο κορμί της 

 ωραία ή σημαδεμένη; 

 Το φεγγάρι όταν το λεν σελήνη διχάζεται;

 Τι κρύβει το κρεβάτι κάτω απ’ το προσκέφαλό του 

 περίστροφο ή όνειρα;

 Τα πούπουλα του μαξιλαριού 

 ονειρεύονται ακόμα τα ύψη;

 Πώς πεθαίνει ο μόνος άνθρωπος 

 πώς τρίζει η ψυχή του ερημίτη

 όταν την αγγίζει ο θάνατος 

 τι κρότο κάνει ένα δέντρο που πέφτει 

 όταν κανείς δεν είν’ εκεί για να τ’ ακούσει;

 Είναι το σκοτάδι που ’ναι τυφλό 

 ή το φως που σκοντάφτει πάνω του;"

Αργύρης Χιόνης