- Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου.

- Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω και δε σαλεύεις δε γροικάς τα που πικρά σου λέω; 

- Δε μου μιλείς κ’ η δόλια εγώ τον κόρφο, δες, ανοίγω και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιε μου, μπήγω.

- Σήκω, γλυκέ μου, αργήσαμε, ψηλώνει ο ήλιος, έλα και το φαγάκι σου έρημο θα κρύωσε στην πιατέλα.

- Και γω θα καρτεράω σκυφτή βραδί και μεσημέρι ναρθεί ο καλός μου, ο θάνατος, κοντά σου να με φέρει.

- Πού πέταξε τ’ αγόρι μου; Πού πήγε; Πού μ’ αφήνει; χωρίς πουλάκι στο κλουβί, χωρίς νεράκι η κρήνη.

- Ω, Παναγιά μου, αν ήσουνα, καθώς εγώ, μητέρα βοήθεια στο γιο μου θα ‘στελνες τον Άγγελο από πέρα.

- Τώρα τα μάτια σου έκλεισαν και γω κλείστηκα απ’ έξω κι ούτε έχω πέτρα να σταθώ και δρόμο πια να τρέξω.

- Γιε μου, αν πονάς την ορφανή που στέκει έξω από τη θύρα άνοιξε τα ματάκια σου και μια στιγμούλα τήρα

- Αχ, γιε μου, γιε μου, γιόκα μου, δε δύναμαι άλλο η έρμη χτυπούν, χτυπούν τα δόντια μου σα να με πιάνει θέρμη

- Βασίλεψες, αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.

- Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι. Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε…

Επιτάφιος / Γιάννης Ρίτσος