Στ’ αγκίστρια του απογεύματος 

στ’ αγκάθια των χρωμάτων, 

έχουν πιαστεί και κρέμονται εικόνες. 

Απ’ τη ζωή μας μέσα κι έξω από τη ζωή μας

 και σπαρταράν χωρίς αλληλουχία:

 εικόνα μιας βροχής

 και δίπλα εικόνα γέφυρας βράδυ·

 και, στη σειρά, εικόνα προσώπων, 

χωρίς όχθες και χωρίς πέρασμα

 Αλλά λίγο να τις κουνήσει ανόητα ο άνεμος 

συγχέονται.

 Κι έχεις μια εικόνα 

προσώπων

 πάνω σε γέφυρα 

βράδυ 

με βροχή.

 Στ’ αγκίστρια του απογέματος, 

στ’ αγκάθια των χρωμάτων,

 έχουν πιαστεί και κρέμονται

 αποσιωπητικές εικόνες. 

Κρέμεται μια εικόνα παράθυρου. 

Τα κουρτινόφυλλα σπαρμένα 

με κατιόν φθινόπωρο όλο από πλατανόφυλλα. 

Εικόνα ενός χεριού που πνέει 

σαν άνεμος παλινορθώσεως των φύλλων.

 Εικόνα και το μεγάλο κύμα χρόνου 

που ορμάει και σε παίρνει, 

γιατί κάθε φορά ξεχνάς

 ανοιχτή του ονείρου την πόρτα.

Τι με λυπεί, τι με λυπεί;

Κική Δημουλά / Αποσιωπητικές εικόνες