Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 6 Ιουνίου 2020


Τι θα πει "σκέφτομαι"; 

Γίνομαι δυστυχισμένος,

 ναι,

 αυτό θα πει. 

Φανταστείτε, να κάνουμε όλους τους ανθρώπους γύρω μας να σκέφτονται,

 σ' έναν κόσμο τόσο γελοίο.

 Είναι σα να τους θερίζουμε με πολυβόλο.

 Σωτήρης Πατατζής / Μεθυσμένη Πολιτεία

"Η αισθαντικότητα του αθώου που υποφέρει είναι όπως το αισθητό έγκλημα. Το αληθινό έγκλημα δεν είναι αισθητό. Ο αθώος που υποφέρει γνωρίζει την αλήθεια για τον δήμιό του, ο δήμιος δεν την γνωρίζει. Το κακό που ο αθώος νοιώθει στον εαυτό του βρίσκεται μέσα στο δήμιό του, αλλά δεν είναι αισθητό σ'αυτόν. Ο αθώος γνωρίζει το έγκλημα ως πόνο. Αυτό που δεν είναι αισθητό στον εγκληματία, είναι το έγκλημα. Αυτό που δεν είναι αισθητό στον αθώο είναι η αθωότητα. Μονάχα ο αθώος μπορεί να νοιώσει την κόλαση.
Ο ψευτο-Θεός μεταλλάζει τον πόνο σε βία. Ο αληθινός Θεός μεταλλάζει την βία σε πόνο.
Τότε πού να τοποθετήσουμε το κακό; Πρέπει να το μεταφέρουμε από το μιαρό μέρος στο αγνό μέρος του εαυτού μας, μετουσιώνοντάς το έτσι σε αγνό πόνο. Το έγκλημα (το ανόμημα ) που έχουμε μέσα μας, πρέπει να το τιμωρήσουμε μέσα μας..."
 Σιμόνη Βέιλ / Η βαρύτητα και η χάρη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου