...
"Ήθελε να ήταν ζωγράφος,
για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της.
Τα ταξίδια που δεν έκανε.
Πράγματα που δε λέγονται -δεν εξηγούνται.
Πέρασαν τα χρόνια...
Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνο της,
εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.
Έψαξε -τίποτα κάτω από τις λέξεις...
Τελικά κατάληξαν στα ίδια πάλι λόγια:
φιλία, κατανόηση, εμπιστοσύνη.
Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...;
Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω;
Μου είπες: οι αναμνήσεις είναι η ζωή.
Νόμισε πως όλα τα είχε γράψει για εκείνη,
μα εκείνη δεν είχε ακόμα γεννηθεί..."
...
Μανόλης Αναγνωστάκης / Νεφέλη
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου