Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021


"Δίχως τουφέκι καί σπαθί, μέ τόν ἥλιο στό μέτωπο, 

ὑπήρξατε ἥρωες καί ποιητές μαζί. Εἶστε τό Ποίημα. 

Ἁπλώνοντας τό χέρι μου δέ φτάνει ὥς ἐκεῖ 

πού ὡραῖα λουλούδια σέ ὑψηλό λειμώνα τίς μορφές σας 

λιτανεύει ὁ ἀέρας τῆς ἀρετῆς. Ὤ παιδιά μου,

 μπροστά σ’ αὐτό τό Ποίημα μετράει μόνο ἡ σιωπή."

Νικηφόρος Βρεττάκος / Μικρος Τύμβος

"Ένας άνθρωπος είναι ένα πρόβλημα 

που αναζητά μια λύση." 

 Robert Ardrey / Thunder Rock

*

"Φοβάμαι 

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια 

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι 

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– 

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

 "Δώστε τη χούντα στο λαό". 

Φοβάμαι τους ανθρώπους 

που με καταλερωμένη τη φωλιά 

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους 

που σου 'κλειναν την πόρτα 

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια 

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο 

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν. 

Φοβάμαι τους ανθρώπους

 που γέμιζαν τις ταβέρνες 

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια 

κάθε βράδυ 

και τώρα τα ξανασπάζουν 

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

 και έχουν και "απόψεις". 

Φοβάμαι τους ανθρώπους 

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

 και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, 

δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο. 

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

 Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο." 

 Μανόλης Αναγνωστάκης / Φοβάμαι 
  Ποιήματα / εκδόσεις Νεφέλη 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου