Ο χαζός του χωριού, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, που αγαπάει πραγματικά την αλήθεια, ακόμη κι όταν ψελλίζει μόνο, είναι στη σκέψη απείρως ανώτερος από τον Αριστοτέλη. Είναι απείρως εγγύτερος στον Πλάτωνα από όσο υπήρξε ποτέ ο Αριστοτέλης. Έχει πνεύμα, ενώ στον Αριστοτέλη ταιριάζει μόνο η λέξη ταλέντο. Αν μια νεράιδα του πρότεινε να ανταλλάξει τη μοίρα του με ένα πεπρωμένο ανάλογο με του Αριστοτέλη, θα ήταν σοφό εκ μέρους του να αρνηθεί χωρίς δισταγμό. Αλλά δεν γνωρίζει τίποτε για αυτό. Κανείς δεν του το λέει. Όλος ο κόσμος του λέει το αντίθετο. Πρέπει να του το πούμε. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τους χαζούς, τους ανθρώπους χωρίς ταλέντο, τους ανθρώπους με μέτριο ταλέντο η με ταλέντο μόλις πάνω από το μέτριο, οι οποίοι έχουν πνεύμα. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε ότι θα τους κάνουμε αλαζόνες. Η αγάπη για την αλήθεια συνοδεύεται πάντοτε από την ταπεινότητα. Το αληθινό πνεύμα δεν είναι τίποτε άλλο από την υπερφυσική αρετή της ταπεινότητας στην περιοχή της σκέψης. 

Αντί να ενθαρρύνουμε την άνθηση ταλέντων, σύμφωνα με όσα προτείναμε το 1789, πρέπει να αγαπήσουμε και να αναθερμάνουμε με τρυφερό σεβασμό την ανάπτυξη του πνεύματος διότι μόνο οι πραγματικά αγνοί ήρωες, οι άγιοι και τα ξεχωριστά πνεύματα μπορούν να βοηθήσουν τους δυστυχισμένους. Οι άνθρωποι με ταλέντο, με εξυπνάδα, με ενέργεια, με χαρακτήρα, με ισχυρή προσωπικότητα, στήνουν ανάμεσα στους δύο ένα χώρισμα και εμποδίζουν τη βοήθεια. Δεν πρέπει να σπάσουμε το χώρισμα, πρέπει σιγανά να το παραμερίσουμε, με τρόπο όσο γίνεται λιγότερο αντιληπτό. Και πρέπει να σπάσουμε το πολύ πιο επικίνδυνο χώρισμα της συλλογικότητας, καταργώντας κάθε μέρος των θεσμών και των ηθών μας όπου κατοικεί μια οποιαδήποτε μορφή κομματικού πνεύματος. Ούτε οι προσωπικότητες ούτε τα κόμματα δέχονται ποτέ να ακούσουν την αλήθεια ή τη δυστυχία.

Υπάρχει φυσική συμμαχία μεταξύ αλήθειας και δυστυχίας, επειδή η μία και η άλλη είναι βουβοί ικέτες, αιώνια καταδικασμένοι να παραμένουν δίχως φωνή ενώπιόν μας..." 

 Simon Weil / Το πρόσωπο και το ιερό / Πόλις