ΕΙΠΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

πάντως εσύ νύχτα είσαι τυχερή

έξοδα μηδέν

σου δίνουν φως δωρεάν τ’ αστέρια

παίρνεις κι ένα μικρό ενοίκιο

από τα όνειρα.

Αγρίεψε η νύχτα.

Εγώ δεν έχω έξοδα; Ποιος

ταΐζει τους γρύλους

τις πυγολαμπίδες τα νυχτολούλουδα

την αγρύπνια;

Ξέρεις τι λάδι τρώνε τα καντήλια

εγώ ανάβω τους εκλιπόντες

ακούς εκεί

μου δίνουν φως δωρεάν

τ’ αστέρια…

πού να το βρουν δε βλέπεις πόσοι

διάττοντες αυτοκτονούν κάθε βράδυ;

Και η μέρα βέβαια περνάει κρίση.

Αλλά εκείνη τουλάχιστον τη συντηρεί

ανελλιπώς η καθημερινότητα.

ΕΙΠΕ Η ΡΕΜΒΗ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

δυστυχώς δε θα σε χρειαστώ άλλο

τέρμα οι παραστάσεις.

Μετρημένοι οι θεατές

αν και ήταν ελάχιστο

συμβολικό το εισιτήριο

και όνειρο να δεις πληρώνεις

όσα πλήρωνες

πάντα

κι ας είναι χιλιοπαιγμένο.

Τέρμα. Τι να κάνω;

Να παίξω

δωρεάν για δυο τρεις

τζαμπατζήδες έρωτες;

Δε συμφέρει

εξευτελίζεται το έργο.

ΕΙΠΕ Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

δώσ’ μου λίγο χρυσαφί

να σπάσω κάπως

το μαύρο που είμαι.

Δεν περισσεύει, αρνήθηκε το φεγγάρι.

Πρώτον έχω να αναδείξω το θέαμά μου.

Μετά να φωταγωγήσω

την Ακρόπολη το Ερεχθείο

τα σοκάκια την απομόνωση

κάποιον έρωτα σβηστό.

Έβαλε τις φωνές η νύχτα

Ε, όχι και να ρίξεις φως στον έρωτα.

Αυτό το σκοτεινό αίσθημα είναι

ο πιο επιμελής μαθητής μου.

Κική Δημουλά / Αντίκτυπος