Η βροχή κρύωνε έξω, 

 στο δρόμο. 

Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε,

 κρυώνω.

 Ήτανε, πράγματι, χειμώνας.

 Το τζάμι τη λυπήθηκε, της άνοιξε, 

την έβαλε μες στο δωμάτιο. 

Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών.

 Είσαι τρελό, του φώναζε,

 πού ξανακούστηκε να μπαίνει

 η βροχή μες στο δωμάτιο; 

Είσαι τρελό.

 Μα είναι βροχή δωματίου,

 είπε ήρεμα το τζάμι, 

δεν ακούς τι ωραία που ηχεί 

πάνω στο πάτωμα, 

 πάνω στο τραπέζι,

 πάνω στο μέτωπό σου; 

Είναι βροχή δωματίου. 

Αργύρης Χιόνης