Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2021


"...Φαντασιώνομαι για παράδειγμα, ότι χτυπώ-χτυπώ μια ξένη πόρτα. Δεν ανοίγει. Ξαναχτυπώ πάλι και πάλι. Τίποτα. Φανερό ότι δεν είναι κανένας μέσα. Επειδή όμως πίσω από το φανερό κρύβεται το αφανέρωτο, είμαι ικανή να περάσω τη μισή ζωή μου κρούοντας επίμονα τη θύρα και παρενοχλώντας την απουσία. Ώσπου κάποια στιγμή σαν να ακούω βήματα από μέσα και η πόρτα ανοίγει. Επομένως, με την επιμονή δημιουργώ κάτοικο. Άρα δικαιώνεται η ελπίδα μου ότι όλα τα μη ενδεχόμενα... κατοικούνται...” 

Κική Δημουλά
Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)