Κορώνα μου, αντιστύλι μου, χαρά των γερατειώ μου, 

ήλιε της βαρυχειμωνιάς, λιγνοκυπάρισσό μου.

 Πώς μ’ άφησες να σέρνουμαι και να πονώ μονάχη 

χωρίς γουλιά, σταλιά νερό και φως κι ανθό κι αστάχυ;

 Με τα ματάκια σου έβλεπα της ζωής κάθε λουλούδι,

 με τα χειλάκια σου έλεγα τ’ αυγερινό τραγούδι.

 Με τα χεράκια σου τα δυο, τα χιλιοχαϊδεμένα,

 όλη τη γης αγκάλιαζα κι όλ’ είτανε για μένα.

 Νιότη απ’ τη νιότη σου έπαιρνα κι ακόμη αχνογελούσα,

 τα γερατειά δεν τρόμαζα, το θάνατο αψηφούσα.

 αι τώρα πού θα κρατηθώ, πού θα σταθώ, πού θα ’μπω,

 που απόμεινα ξερό δεντρί σε χιονισμένο κάμπο; 

Γιε μου, αν δε σου ’ναι βολετό να ’ρθεις ξανά σιμά μου,

 πάρε μαζί σου εμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.

 Κι αν είν’ τα πόδια μου λιγνά, μπορώ να πορπατήσω

 κι αν κουραστείς, στον κόρφο μου, γλυκά θα σε κρατήσω.

Γιάννης Ρίτσος /  Επιτάφιος