ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΦΩΣ! - 

ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΌΝΟΣ.

ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΌΛΥΤΟΣ; 

Γενηθήτω φως! Η αρχή του Σύμπαντος. Ο γεννήτορας κάθε φυσικής οντότητας. Φως! Έχει ιδιότητες παγκόσμιες, μοναδικές. Καθορίζει τα χρονικά όρια της ζωής μας, μας οδηγεί στη θνησιμότητα ενώ κρατά γι' αυτό την αθανασία. Κάνει αυτό το αδιανόητο:  καταργεί το απόλυτο του χρόνου, τον κάνει εύπλαστο, σχετικό. Ο χρόνος δεν κυλάει για όλες τις οντότητες το ίδιο, με τον ίδιο ρυθμό. Για άλλες οντότητες τρέχει γρήγορα, τις αρπάζει από τα μαλλιά και τις γερνά. Για άλλες τρέχει αργά, τις θωπεύει και τους προσφέρει παρατεταμένη νεότητα. Κρατάει για τον εαυτόν του την ιδιότητα ενός θεού, την αθανασία. Φως. Ο γεννήτορας του χρόνου, πριν το "Γενηθήτω φως" δεν υπήρχε χρόνος.

Είναι απίστευτα όλα αυτά, είναι έξω από την ανθρώπινη λογική, την ανθρώπινη διαίσθηση. Γι' αυτό άργησαν να αποκαλυφτούν, πριν 200 μόλις χρόνια, απο τον Einstein. H θεωρία της σχετικότητας κατήργησε το απόλυτο του χρόνου και έβαλε στη θέση της τη σχετικότητά του. Ο χρόνος από άκαμπτος έγινε εύπλαστος. Τι σημαίνει αυτό; 

Μετράμαι το χρόνο μας με ρολόγια. Ο χρόνος κυλάει σύμφωνα με τον ρυθμό που αυτά τρέχουν. Τκ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ... Ο χρόνος που μεσολαβεί από το τικ στο τάκ είναι η μονάδα μέτρησης του χρόνου ΜΑΣ, ας πούμε ένα δευτερόλεπτο. Είναι όμως για όλες τις οντότητες σταθερό το χρονικό διάστημα που παρέρχεται από το τικ μέχρι το τακ; Είναι απόλυτος ο χρόνος, ο ίδιος για όλες τις οντότητες; Όλες οι οντότητες βιώνουν ότι ο χρόνος ρέει με τον ίδιο ρυθμό; H απάντηση είναι αρνητική! 

Ας φανταστούμε ότι εκτοξεύεται ένα διαστημόπλοιο και ας στρέψουμε την προσοχή μας στον κινούμενο αστροναύτη και τον ακίνητο επιστήμονα του επίγειου σταθμού παρακολούθησης - ελέγχου του διαστημικού ταξιδιού. Με την εκτόξευση αρχίζουν να μετρούν τον χρόνο. Συμβαίνει αυτό, το για εμάς απρόβλεπτο: Ο χρόνος για τον κινούμενο αστροναύτη ρέει πιο αργά. Αν είχαμε ένα τηλεσκόπιο και βλέπαμε το ρολόι του αστροναύτη, θα βλέπαμε ότι το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από το τικ  στο τακ στο ρολόι του αστροναύτη είναι μαγαλύτερο από το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από το τικ στο τακ στο ρολόι του ακίνητου παρατηρητή. Ο χρόνος, από το τικ στο τακ, στην περτίπτωση του αστροναύτη έχει μεγαλώσει. Όσο περνάει ο χρόνος, το ρολόι του κινούμενου αστροναύτη κάνει λιγότερα τικ-τακ από ότι κάνει το ρολόι του ακίνητου παρατηρητή, μετράει λιγότερο χρόνο το ρολόι του αστροναύτη. Ο αστροναύτης γερνάει πιο αργά από ότι γερνάει ο παρατηρητής! Απίστευτο!

Και συμβαίνει αυτό το ακόμη πιο απίστευτο. Όσο μεγαλώνει η ταχύτητα του διαστημοπλοίου - αστροναύτη τόσο πιο αργά ρέει ο χρόνος στο ρολόι του τελευταίου, τόσο μεγαλώνει στο ρολόι του ο χρόνος που χρειάζεται να πάει από το τικ στο τακ, τόσο πιο πολύ διαστέλεται ο χρόνος, τόσο πιο αργά γερνάει ο αστροναύτης σε σύγκριση με τον παρατηρητή. 

Ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, δεν τρέχει με τον ίδιο ρυθμό για όλες τις οντότητες. Ο χρόνος ρέει με τον ίδιο ρυθμό μόνο για εκείνους που είναι ακίνητοι ό ένας ως προς τον άλλον. Πόσους χρόνους έχουμε; Όσες και οι διαφορετικές ταχύτητες με τις οποίες μπορούμε να κινηθούμε, άπειρους!

Πόσο πιο αργά μπορεί να κυλάει ο χρόνος; Πια είναι η οντότητα που απολαμβάνει αυτό το προνόμιο. Παραπάνω αναφέρθηκε ότι όσο μεγαλώνει η ταχύτητα μιας οντότητας τόσο πιο αργά ρέει ο χρόνος. Συνεπώς θα απολαμβάνει το προαναφερθέν προνόμιο εκείνη η οντότητα που μπορεί να τρέξει με τη μεγαλύτερη δυνατή, επιτρεπτή ταχύτητα. Και η ταχύτητα αυτή είναι η ταχύτητα του φωτός, 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Τίποτα, καμία οντότητα δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτήν την ταχύτητα. Συνεπώς το ΦΩΣ είναι η οντότητα εκείνη που απολαμβάνει την μέγιστη δυνατή  αργοπορία του χρόνου. Το φως γερνάει όσο πιο αργά γίνεται!

Εύλογο το ερώτημα: πόσο πιο αργά τρέχει ο χρόνος για το φως; Την εξάρτηση της διαστολής του χρόνου από την ταχύτητα τη δίνει ένας απλός, λιτός, απίστευτα εύκολα μαθηματικά ερμηνεύσιμος, νόμος της θεωρίας της σχετικότητας. Σύμφωνα λοιπον με αυτόν το νόμο, το φως δεν γερνάει όσο πιο αργά μπορεί κάτι να γεράσει, ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ! Στο ρολόι του, ο χρόνος που μεσολαβεί για να πάει το τικ στο τακ είναι άπειρος. Με το Γενηθήτω Φως άρχισε  το τικ να πηγαίνει στο τακ αλλά πάγωσε ο χρόνος, έμεινε  στο τικ! Δεν πήγε ούτε μια φορά στο τακ! 

Το φως δεν έχει ηλικία, δεν τρέχει ο χρόνος γι' αυτό, είναι ΑΕΝΑΟ! Με την προσταγή Γενηθήτω φως του δόθηκε το θείο προνόμιο της αθανασίας. Από το Γενηθήτω φως έχουν περάσει 13.800.000.000 χρόνια. Για εμάς. Για το φως δεν έχει περάσει καθόλου  χρόνος. Πόσο σχετικός είναι ο χρόνος! 

Και δεν μπορούμε εμείς να γερνάμε πιο αργά αν αρχίσουμε να κάνουμε ταξίδια συνεχώς κινούμενοι; Ας το δούμε. Ας φανταστούμε ότι κάποιος από εμάς φεύγει από έναν σταθμό τρένου, επιβάτης μια αμαξοστοιχίας που τρέχει με 300 χιλιόμετρα την ωρα, και ότι το ταξίδι αυτό θα κρατήσει 100 χρόνια σύμφωνα με το ρολόι του ακίνητου σταθμάρχη. Ο κινούμενος επιβάτης θα απολαμβάνει το αργότερο πέρασμα του χρόνου, απόλαυση που δεν έχει ο ακίνητος σταθμάρχης. Πόσο νεότερος θα είναι ο επιβάτης; Απειροελάχιστα, κάτι παραπάνω από το ένα δέκατο του ενός χιλιοστού του δευτερολέπτου!

Δεν μας δόθηκε, λοιπόν, η δυνατότητα να αποκτήσουμε το προνόμιο της αθανασίας. Για να γίνει αισθητή η μείωση του ρυθμού της ροής του χρόνου θα πρέπει οι ταχύτητες να γίνουν συγκρίσιμες με την τρομακτική ταχύτητα του φωτός. Αδύνατο για εμάς. Ας φανταστούμε ότι το παραπάνω τρένο τρέχει με το 90% της ταχύτητας του φωτός. Δηλαδή με 270.000 χιλιόμετρα την ώρα. Είπαμε ας φανταστουμε. Τότε το ρολόι του κινούμενου επιβάτη θα χτυπουσε τικ-τικ, τικ-τακ...με τον μισό ρυθμό του ρολογιού του ακίνητου σταθμάρχη. Απίστευτα πράγματα! Δεν θα γίνουμε ποτέ Αθάνατοι!

Μας ειδοποιεί ο Ελύτης: "Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τα Άπιαστα". Ελπιδοφόρος ο χρησμός του: "Ζει ο θάνατος, χωρίς όμως να πεθαίνει η ζωή". 

Πόσα θα είχε να μας διηγηθει το φως αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, έχει μνήμες δισεκατομμυρίων ετών, από τη δημιουργία του σύμπαντος μέχρι σήμερα. Αλλά για να μας τα διηγηθεί θα πρέπει να σταματήσει. Και αυτό είναι αδύνατο, έχει και αυτό το σισσύφειο βάσανό του. Πρέπει να τρέχει με την τρομακτική του ταχύτητα, όταν δεν την έχει δεν υπάρχει. Έχει και η Αθανασία το τίμημά της...Δεν ξαποσταίνει το φως για να την απολαύσει...

Συνοδεύουν και άλλα απίστευτα την εμφάνιση του φωτός. Δεν όρισε - καθόρισε, εισήγαγε  τον σχετικό, εύπλαστο χρόνο, όρισε-καθόρισε,  εισήγαγε τον σχετικό, εύπλαστο χώρο. Δεν βιώνει μόνο το σταμάτημα του χρόνου, βιώνει και τον μηδενισμό διαστάσεων του χωρου. Είναι χωρικά και χρονικά παντού και πάντα.  Ο χρόνος και ο χώρος, τόσο διαφορετικές έννοιες για μας,  είναι σφικτοαγγαλιασμένοι, δεν υπάρχει ο ένας χωρίς τον άλλον. Σε προσεχή ανάρτηση ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Ο ΧΩΡΟΣ.