Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2021



 "Αν μπορείς την παλαβή να κάνεις, 

όταν οι άλλοι σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη· 

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν·

 αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων·

 κι αν το κακό, που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις

 κι αν σ' όσα ψέματα σου λεν με πιότερ' απανταίνεις·

 κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε 

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις. 


Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις 

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο· 

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις το νικητή, 

μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις· 

αν ό,τι γράφεις κι ό,τι λες, το ξαναλέν κι οι άλλοι γι' αληθινό

 - να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη· 

αν λόγια κι έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας τα διαβολοσκορπά 

κι εσύ ξαναμολάς καινούριον. 


Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα 

και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις· 

κι αν να πλερώνεις την πεντάρα, που χρωστάς, 

αρνιέσαι και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το 'χεις· 

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε 

κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν· 

αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος 

κι όταν φωνάζουν οι άλλοι "εμπρός" εσύ φωνάζεις "πίσω"


 Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

 κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς στη μέση·

 κι αν μήτε φίλους μήτ' εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς,

 αλλά ποτέ κανέναν αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

 και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

 δικιά σου θα 'ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη που 'χει 

κι έξοχος θα 'σαι Κύριος, αλλ' Ανθρωπος δε θα'σαι!"


Μετάφραση-παρωδία του ΑΝ του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

από τον Κώστα Βάρναλη


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου