Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021



πήγα παντού. πιο πολύ στα μέρη που δεν πήγα. εκεί ήταν όλα πανέμορφα, οι μυρωδιές σαν αετοί συνεχώς από πάνω μου, τα κορίτσια σαν σινεμά συνέχεια μέσα μου. εκεί όλα τα εδώ σαν αλλού, όλα τα εκεί εδώ επιτέλους, εδώ πρόθυμα. κι εκεί ό,τι είχα και δεν είχα: δική μου εδώ για πάντα, στη ζωή τη δική μου μέσα, κάθε στιγμή έξω, σαν χοροί, σαν ζωναράδικος. οι Μπούλες μετά, η ζωή με το θάνατο μαζί όλο χάρη, στο στήθος κι εμένα πάνω κάθε φλουρί από την αρχή των Ελλήνων ώς πάντα. και μάσκες όχι πια του θεάτρου, μάσκες με τη ζωή εκεί πάνω ολόιδιες.

Σωτήρης Κακίσης /  Μια νύχτα τη μέρα /  Ερατώ


Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)