Από όσα μ' άφησες κρατώ ένα εισιτήριο τραμ,

 όταν ήρθες να με βρεις.

 Κιτρίνισε σαν φύλλο φθινοπώρου

 που κουράστηκε και έπεσε στη γη.

 Το 'χες αφήσει μ' ένα μισάδειο πακέτο τσιγάρα

 στο κομοδίνο, πλάι στη λάμπα που κάηκε. 

Απ΄τα φιλιά μας κάηκε το απόγευμα εκείνο 

που είπες, θα φύγω, είσαι ελεύθερη.

 Κανείς δεν ξέρει πότε θα επιστρέψω, είπες.

 Η ζωή είναι παράξενη, μη σε δεσμεύω αγάπη μου, 

είναι παράξενη η ιστορία του κόσμου, 

η ιστορία η δικιά μας η πιο παράξενη. 

Σε μίσησα που είπες, είσαι ελεύθερη. 

Σα να με έδιωχνες, σα να με απατούσες. 

Σα να με πρόδιδες χίλιες και μία φορές.

 Σκέφτηκα να σε σκοτώσω και να σκοτωθώ.

 Μα άμα έφευγες πισωγύρισες στην πόρτα. 

Με κοίταξες με πόνο μεγάλο,

 μετανιωμένος, φοβισμένος.

Δεν είσαι ελεύθερη, μη με πιστεύεις, είπες.

 Ω, Θεέ μου, είπα. Ω, καλέ μου Θεέ!.. 

Κι επειδή δεν είμαι ελεύθερη αντέχω, 

κοιτώ το κίτρινο εισιτήριο και περιμένω, 

περιμένω, περιμένω, περιμένω,

 και ζω.

 Βιέρα Ούλκμαν  / Γράμματα στον Γιάτσεκ