Κάποτε, ένας άνθρωπος βρέθηκε σε μια ξένη πολιτεία και τα βήματά του τον έφεραν να περιπλανιέται στο νεκροταφείο της. Γρήγορα σταμάτησε να προσέχει τα ονόματα πάνω στους τάφους (που έτσι και αλλιώς, δεν του λέγανε τίποτα) και συγκεντρώθηκε στις χρονολογίες.

Διάβασε λοιπόν στον πρώτο τάφο: 1836 – 1841. Προχώρησε στον δεύτερο: 1840 – 1849. Στον τρίτο: 1850 – 1855. Γύρισε όλο το νεκροταφείο, διαπιστώνοντας με όλο και πιο μεγάλη φρίκη και έκπληξη πώς δεν υπήρχε ούτε ένας που να είχε πεθάνει πάνω από 15 – 16 ετών.

Έτρεξε στον γέρο φύλακα του νεκροταφείου και τον ρώτησε:

"Μα τι συμβαίνει στον τόπο σας; Όλοι πεθαίνουν παιδιά;"

Ο γέρος κούνησε το κεφάλι με κατανόηση:
"Ξέρετε, εδώ δεν γράφουμε πάνω στους τάφους τις χρονολογίες γέννησης και θανάτου, αλλά τον χρόνο που διαρκεί μία φιλία ή μια αγάπη..."

Από την ταινία  «Ο Κύριος Αρκάντιν»

του Όρσον Ουέλς (1956)

Δάκρυα Λύπης.

Δάκρυα Χαράς:

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΓΑΥΡΟΣ

 O ΑΜΦΙΒΙΟΣ

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!

"Γνώρισα πολλούς μοναχικούς ανθρώπους στη ζωή μου και ήσαν όλοι τους σημαδεμένοι. Άλλοι από υπερβολική ομορφιά, άλλοι από μεγάλη ασχήμια, άλλοι από αστραφτερή εξυπνάδα, άλλοι από βαθιά σοφία, άλλοι από θεία τρέλα κι άλλοι από δαιμονική. Οι υπόλοιποι άνθρωποι, αυτοί που πάντα βάζουνε νερό στο κρασί τους, κουσούρια στην ομορφιά τους, κομμάτια ομορφιάς στην ασχήμια τους, βλακεία στην εξυπνάδα τους, μωρία στη σοφία τους, λογική στην τρέλα τους, αδύνατον να πλησιάσουν τους μοναχικούς ανθρώπους ή, ακόμη κι αν τους πλησιάσουν, αδύνατον να μείνουν για πολύ κοντά τους. Η τελειότητα, σε οποιαδήποτε μορφή της, τούς συνθλίβει και βιάζονται να επιστρέψουν στον ήρεμο κόσμο της ατέλειας, που δεν τους συναρπάζει, αλλ' ούτε τους τρομάζει."

Χιόνης Αργύρης  

Περί Αγγέλων και Δαιμόνων  / Eκδόσεις Γαβριηλίδης 

"Μα τι νομίζετε, φώναξε ο Ραζουμίχιν, υψώνοντας ακόμη περισσότερο τη φωνή του, νομίζετε πώς με πειράζει που λένε ψέματα; Το ψέμα είναι το μόνο προνόμιο των ανθρώπων απέναντι στους άλλους οργανισμούς. Αν δεν πεις ψέματα, ποτέ δε θα φτάσεις στην αλήθεια! Αν είμαι άνθρωπος, είναι γιατί λέω ψέματα. Σε καμιάν αλήθεια δεν έφτασε κανείς προτού πει ψέματα δεκατέσσερις φορές κι εκατόν δεκατέσσερις... 

Θα 'λεγα όμως εμείς ούτε ένα ψέμα δεν ξέρουμε να πούμε με πρωτοτυπία. Πες μου ψέματα, μα με τον δικό σου πρωτότυπο τρόπο κι εγώ θα σε φιλήσω. Το να πεις ένα ψέμα δικό σου είναι μπορώ να ισχυριστώ, προτιμότερο από το να πεις μια κλεμμένη αλήθεια. Στην πρώτη περίπτωση είσαι άνθρωπος, στη δεύτερη όμως παπαγάλος."* 

Έγκλημα και τιμωρία 

Фёдор Михайлович Достоевский - Φιοντόρ Ντοστογιεύσκι

 

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Smart Pizza:

Σε προειδοποιεί

 πότε είναι

καλύτερα να τρως

παρά να μιλάς.

Τα Λαϊκά   Στρώματα 

βγήκαν στους δρόμους!

Άρχισε η Επανάσταση!

"Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι,

θα ήταν παράνομες."

Emma Goldman

"Σε μια πόλη, ζούσε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, μια μεγαλοφυΐα. Και στην ίδια πόλη, ζούσε ένας ηλίθιος. 

Μια μέρα, ο ηλίθιος πλησίασε τον έξυπνο και του ζήτησε να του δείξει έναν τρόπο να γίνει έξυπνος. Ο έξυπνος ρώτησε τον ηλίθιο αν ήθελε να γίνει έξυπνος ή να φαίνεται έξυπνος, επειδή το να γίνεις έξυπνος, είναι μια μεγάλη διαδικασία, το να φαίνεσαι όμως έξυπνος, είναι εύκολο. Ο ηλίθιος απάντησε ότι ήθελε να του δείξει με τον ευκολότερο τρόπο ό,τι χρειαζόταν για να φαίνεται έξυπνος. Δεν ανησυχούσε για το πώς θα γίνει έξυπνος. 

Ο έξυπνος σχολίασε ότι με το να γίνει κανείς έξυπνος, υπήρχε πιθανότητα να κάνει λάθη, ενώ με το να φαίνεται έξυπνος, δεν θα μπορούσε να κάνει κανένα λάθος. 

Ο ηλίθιος άρχισε να ανυπομονεί και ζητούσε από τον έξυπνο να του δείξει το κόλπο χωρίς άλλη καθυστέρηση. Έτσι, ο έξυπνος του είπε να αρνείται απλώς κάθε τι που ακούει. Αν κάποιος έλεγε, «υπάρχει Θεός», ο ηλίθιος έπρεπε αμέσως να απαντήσει πως δεν υπάρχει. 

Ο ηλίθιος ρώτησε τον έξυπνο: «Πρέπει να λέω τέτοια πράγματα, ακόμα κι αν δεν ξέρω τίποτα για το θέμα;» 

Ο έξυπνος απάντησε: «Εσύ δε χρειάζεται να σκοτίζεσαι καθόλου για να μάθεις πράγματα. Αν ακούσεις να λένε ότι ο τάδε ζωγράφος ζωγραφίζει καταπληκτικούς πίνακες, εσύ πες απλώς ότι είναι σκέτα σκουπίδια. Ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι καταπληκτικοί! Αν ακούσεις να λένε ότι η μουσική του δείνα είναι ουράνια, εσύ πες ότι τέτοια μουσική παίζουν και στην κόλαση και ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι ουράνια μουσική. Εσύ απλώς να αρνείσαι τα πάντα και αν κάποιος σου εναντιωθεί, προκάλεσέ τον να αποδείξει τον ισχυρισμό του.» 

Και από εκείνη την ημέρα, ο ηλίθιος άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται γνωστός στην πόλη ως έξυπνος. Και όλοι απορούσαν πώς τα είχε καταφέρει! 

Αυτός ο αιώνας είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο αιώνας πολλών ειδών ηλιθίων. Και το θεμέλιο της ηλιθιότητας είναι η άρνηση."

Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ (1818-1883)

Άκου να δεις τι συνέβαινε τα χρόνια εκείνα...

EINSTEIN:

ΜΗ ΠΑΡΕΤΕ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

ΑΠΟ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ,

 ΘΑ ΓΕΡΝΑΤΕ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ!

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ,

ΓΕΡΝΑΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ 

ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΑΣ!

Tο 1916, ο Αϊνστάιν  ανακατασκεύασε τη θεωρία της βαρύτητας. Ο Αϊνστάιν παρουσίασε στον κόσμο μια νέα κατανόηση του κόσμου - τη θεωρία του για τη γενική σχετικότητα. Σε αυτή τη θεωρία, ο χώρος δεν είναι ένα κενό, αλλά μια αόρατη δομή που ονομάζεται χωρόχρονος. Είναι μια τετραδιάστατη δομή της οποίας το σχήμα καθορίζεται από την παρουσία μάζας (ενέργειας) και το σχήμα αυτό που αποκτά από την  καθορίζει πως θα κινηθεί η μάζα.

Γύρω από οποιαδήποτε μάζα (ή ενέργεια), ο χωροχρόνος καμπυλώνεται, το "ύφασμα του χωροχρόνου" καμπυλώνεται, κάνει μία γούβα (αρχική εικόνα). Η παρουσία πλανητών, αστεριών και γαλαξιών παραμορφώνει το "ύφασμα του χωροχρόνου", κάνει γούβες. Ένα ανάλογο: Ας φανταστούμε ότι κρατάμε ένα σεντόνι από τις τέσσερις άκρες του. Αν βάλουμε στο κέντρο του μια μεγάλης μάζας σιδερένια μπάλα, το ύφασμα, το σεντόνι θα καμπυλωθεί, θα σχηματιστεί μια γούβα. 

Όσο πιο μεγάλη είναι η μάζα-ενέργεια τόσο πιο μεγάλη είναι η καμπύλωση του χωροχρόνου, τόσο πιο μεγάλη και βαθειά είναι η γούβα που προκαλεί στο ύφασμα του χωροχρόνου.  

Όταν μια μικρότερη μάζα, m, βρεθεί στη γούβα που έχει κάνει η μεγάλη μάζα, M, αυτή κατρακυλάει προς τη μεγάλη μάζα (παρακάτω σχήμα). 

Από την εποχή του Νεύτωνα λέγαμε ότι η κίνηση αυτή είναι αποτέλεσμα της ελκτικής δύναμης που ασκεί η μεγάλη μάζα στη μικρή. Λέγαμε ότι τα σώματα πέφτουν προς τη Γη λόγω της ελκτικής δύναμης που ασκεί πάνω τους η Γη, λόγω της δύναμης της βαρύτητας. Σύμφωνα με τον Einstein, η μικρότερη μάζα δεν κατρακυλάει προς την μεγάλη γιατί «έλκεται» από αυτήν με κάποια δύναμη. Δεν υπάρχει δύναμη βάρους. Η μικρότερη μάζα ακολουθεί απλώς τη δομή του καμπυλωμένου χωροχρόνου κινούμενη - κατρακυλώντας προς στη μεγαλύτερη μάζα. Η Γη έχει καμπυλώσει το "ύφασμα του χωροχρόνου" και ότι βρεθεί μέσα σε αυτή τη γούβα κατρακυλάει προς αυτήν. 

Αν συμβεί η μικρή μάζα να βρεθεί στον καμπυλωμένο  χωρόχρονο έχοντας  κατάλληλη  ταχύτητα, τότε, αυτή δεν πέφτει προς τη μεγάλη μάζα αλλά γυρίζει γύρω γύρω από αυτήν. Έτσι, για παράδειγμα, ο τεράστιος Ήλιος καμπυλώνει τον χωροχρόνο γύρω του, μια παραμόρφωση που φτάνει μέχρι τις άκρες του ηλιακού συστήματος και πέρα. Οι πλανήτες που περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο δεν έλκονται από τον Ήλιο. Ακολουθούν τον καμπύλο χωροχρόνο που δημιουργείται από τον Ήλιο.

Γιατί όμως χρησιμοποιούμε τον όρο χωρόχρονο;  Πως μπαίνει μέσα η έννοια του χρόνου; Η παρουσία μάζας και η αντίστοιχη καμπύλωση του χώρου συνοδεύεται με αλλαγή του ρυθμού ροής του χρόνου. Όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα, τόσο πιο μεγάλη είναι η καμπύλωση - γούβα στον χώρο που προκαλεί, αλλά, ταυτόχρονα τόσο πιο αργά κυλάει ο χρόνος. Όσο πιο μεγάλη είναι η βαρύτητα τόσο πιο αργά κυλάει ο χρόνος. 

Ο χρόνος τρέχει πιο αργά στον μεγάλης μάζας Ήλιο από ότι τρέχει στην μικρής μάζας Γη. Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ...Το χρονικό διάστημα από το τικ στο τακ στο ρολόι στον ήλιο έχει μεγαλύτερη διάρκεια από το αντίστοιχο τικ τακ  στο ρολόι της Γης.

ο χρόνος και ο χώρος... Αντιλαμβανόμαστε αυτές τις δύο έννοιες σαν διαφορετικές. Τη μία την μετράμε σε ώρες, την άλλη σε μέτρα. Είναι όμως αδιάσπαστες, αχώριστες. Υπάρχει Χωρόχρονος!

Πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα από την "πραγματικότητά μας"!

Όσο πιο ψηλά είμαστε από τη θάλασσα τόσο μικραίνει η ένταση της βαρύτητας. Όσο είμαστε πιο ψηλά από τη θάλασσα, τόσο μικραίνει η κλίση της πλαγιάς του χωροχρόνου (παραπάνω σχήματα), τόσο πιο λίγο μας ρουφάει η γούβα που κάνει η Γη, τόσο πιο γρήγορα ρέει ο χρόνος από ότι ρέει στην επιφάνεια της θάλασσας.

Σε έναν άνθρωπο, το κεφάλι του γερνάει πιο γρήγορα από τα πόδια του!

Οι ορεισίβιοι  γερνούν πιο γρήγορα από τους παραθαλάσσιους. Και αυτοί που ζουν στον έκτο όροφο γερνούν πιο γρήγορα από αυτούν που ζουν στο ισόγειο! Οι δεύτεροι μένουν πιο νέοι. Για μια στιγμή; Ναι, μια στιγμή περισσότερο! Η ζωή είναι στιγμές. Αυτή μπορεί να είναι η καλύτερη!

Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα

της επικαιρικής ποίησης

ούτε της εύληπτης γραφής.

Να λοιπόν ένας στίχος

σημερινός, ευκολονόητος

και πανελλήνιος:

«Τί λέτε* ρε μαλάκες!»

Τίτος Πατρίκιος / Επικαιρική Ποίηση

*τραγουδάτε

                   Μία θα είναι η νίκη μας

               στην κατανόηση της πραγματικότητας.

             Να αποδεχτούμε την ήττα της λογικής μας! 

ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Στην προηγούμενη ανάρτηση είδαμε ότι ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, είναι σχετικός, δεν είναι ακαμπτος, είναι εύκαμπτος. Εμείς, οι ακίνητοι παρατηρητές αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρόνος αυτών που κινούνται ως προς εμάς κυλάει πιο αργά. Ο ρυθμός παρέλευσης του χρόνου είναι διαφορετκός για κάθε οντότητα, ανάλογα με την ταχύτητά της. Όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητά τους τόσο για εμάς ρέει πιο αργά ο χρόνος τους. Υπάρχουν άπειροι χρόνοι, όσες και οι ταχύτητες που μπορεί να κινηθεί κάτι ως προς εμάς. Μάλιστα, αν μια οντότητα κινείται με την ταχύτητα του φωτός, τότε, για εμάς αυτή η οντότητα δεν βιώνει την ροή του χρόνου, ο χρόνος έχει παγώσει, η οντότητα αυτή δεν γερνάει. Έτσι, το φως είναι αέναο.

Με την εμφάνιση του φωτός αναδύεται και η έννοια του χρόνου. Το "Γενηθήτω φως" σημαίνει "Γενηθήτω Χρόνος". 

ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ

Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο συγκλονιστικό. Το "Γενηθήτω φως" σημαίνει και "Γενηθήτω Χώρος".  Παρά την ανθρώπινη αμπειρία ούτε ο χώρος είναι απόλυτος, άκαμπτος.  Για έναν ακίνητο και έναν κινούμενο παραταρητή δεν είναι σχετικός μόνο ο ΧΡΟΝΟΣ είναι σχετικός και ο ΧΩΡΟΣ! Ο ακίνητος παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι η χωρική διάσταση ενός κινούμενου αντικειμένου κατά τη διεύθυνση της κίνησης συστέλλεται, μικραίνει, συρρικνώνεται. Η διάσταση στην κάθετη διεύθυνση παραμένει αμετάβλητη. Το μήκος του συστέλλεται, το πλάτος του παραμένει σταθερό. Συνεπώς, μία οντότητα έχει άπειρα μήκη. Όσες είναι οι διαφορετικές ταχύτητες με τις οποίες μπορεί να κινηθεί.

Ας φανταστούμε ένα διαστημόπλοιο. Όσο ταξιδεύει το διαστημόπλοιο προς τον πλανήτη - προορισμό το μήκος του διαστημοπλοίου μικραίνει σε σύγκριση με το μήκος που είχε πριν την εκτόξευσή του, όταν ήταν ακίνητο στη γη! To πλάτος του παραμένει σταθερό. Η απόσταση, επίσης, μεταξύ γης και πλανήτη προορισμού μικραίνει. Απίστευτο αλλά αληθινό! 

Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα του διαστημοπλοίου τόσο θα μικραίνει η διάσταση του μήκους του, τόσο θα μικραίνει η απόσταση γης - πλανήτη προορισμού. 

Η διαστολή του χρόνου γίνεται σημαντική για ταχύτητες συγκρίσιμες με την ταχύτητα του φωτός, για ταχύτητες έξω από τις ανθρώπινες εμπειρίες. Αυτό συμβαίνει και για τη συστολή του μήκους. Για παράδειγμα, ας φανταστούμε το πιο γρήγορο μέχρι τώρα αεριοθούμενο αεροπλάνο που κινείται με ταχύτητα πολλαπλάσια εκείνης του ήχου. Η συστολή του μήκους θα είναι της τάξης της διάστασης ενός ατόμου. Υπάρχει συστολή αλλά δεν είναι καν μετρήσιμη.

Η συστολή του μήκους είναι αισθητή όταν το κινούμενο αντικείμενο έχει ταχύτητα συγκρίσιμη με εκείνη του φωτός. Ας φανταστούμε ότι ένα διαστημόπλοι κινείται με ταχύτητα υ ίση με τα οκτώ δέκατα της ταχύτητας του φωτός, υ = 0.8c, όπως φαίνεται στην αρχική εικόνα. Το μήκος του διαστημοπλοίου θα έχει ελαττωθεί στο μισό! Το πλάτος του θα ήταν το ίδιο. Αν τώρα φανταστούμε ότι η ταχύτητα του διαστημοπλοίου, είπαμε ας φανταστούμε, έτεινε προς την ταχύτητα του φωτός, τότε, το μήκος του διαστημοπλοίου θα έτεινε στο μηδέν! Θα βλέπαμε ότι το διαστημόπλοιο θα είχε γίνει πίτα! 

Όπως αναφέρθηκε, θα μειώνονται με την ταχύτητα και οι αποστάσεις στον χώρο. Ας υποθέσουμε ότι ένας πλανήτης, ο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ,  απέχει από τη ΓΗ 4 έτη φωτός, δηλάδή το φως για να φτάσει σ' αυτόν από την ΓΗ, χρειάζεται 4 χρόνια τρέχοντας με 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Στην παραπάνω εικόνα φαίνεται η ελάττωση της απόστασης αυτής με την αύξηση της ταχύτητας. Όταν η ταχύτητα του διαστημοπλοίου γίνει 90% της ταχύτητας του φωτός η απόσταση ΓΗΣ - ΓΑΛΑΖΙΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ γίνεται 1.75 έτη φωτός. Αν γίνει 99,999999999% της ταχύτητας του φωτός η απόσταση γίνεται από 4 έτη φωτός μόνο 9 λεπτά φωτός! Η απόσταση τείνει να μηδενιστεί όταν μια οντότητα τείνει να κινείται με την ταχύτητα του φωτός. 

Το "Γενηθήτω φως" σημαίνει "Γενηθήτω Χώρος". 

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ! ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ!

Ο χρόνος όχι μόνο δεν είναι απόλυτος αλλά και δεν είναι ανεξάρτητος. Έχει χάσει την ανεξαρτησία του από τον χώρο. Ο χρόνος και ο χώρος είναι στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους, εξαρτώμενοι και οι δύο από την ταχύτητα των σωμάτων, υπάρχουν ως  ένα ενιαίο σύνολο, ως ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ. Και οι δύο είναι εύπλαστοι, σχετικοί, η αύξηση της ταχύτητας επιβραδύνει τη ροή του χρόνου και συστέλλει τον χώρο. Μάλιστα, σε ό,τι ποσοστό επιβραδύνεται ο χρόνος, στο ίδιο ακριβώς ποσοστό συστέλλεται ο χώρος. Χωρίς αυτές τις ιδιάζουσες μεταβολές του χώρου και του χρόνου δεν θα υπήρχε ζωή.

Δεν έχουν νόημα οι έννοιες του χώρου και του χρόνου πριν την εμφάνιση του φωτός! Το "γενηθήτω φως" σημαίνει "ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ".   

Το φως είναι μια δέσμη φωτονίων, μια ακολουθία πακέτων ενέργειας. Τα φωτόνια δεν έχουν μάζα, ό,τι δεν έχει μάζα κινείται υποχρεωτικά με την ταχύτητα του φωτός. Συνεπώς, για εμάς το ρολόι τους είναι σταματημένο, δισεκατομμύρια χρόνια για εμάς δεν αντιστοιχού ούτε σε μια δική τους στιγμή! Είναι αέναα. Και η απόστασή τους από οποιοδήποτε σημείο του σύμπαντος είναι μηδέν! Για εμάς, τα φωτόνια αντιλαμβάνονται το μήκος από τη μια άκρη του σύμπαντος έως την άλλη να είναι μηδέν. Για εμάς, το φωτόνιο δεν βιώνει τον χρόνο και τον χώρο, βιώνει όλες τις θέσεις του χώρου την ίδια, τη μία και μοναδική του στιγμή. 

ΤΟ ΦΩΤΟΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ! 

Έχει και η Φυσική τους Αγγέλους της.  

Το φως δεν έχει μνήμη για εμάς, όλα τα γεγονότα που μεσολάβησαν από τη στιγμή της δημιουργίας μέχρι αυτή τη στιγμή είναι γι' αυτό διαδραματιζόμενα τώρα γεγονότα, ανεξάρτητα το που συμβαίνουν στον χώρο.

Η διάρρηξη του δεσμού μας με τον απόλυτο χρόνο και τον απόλυτο χώρο είναι δύσκολη. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η πραγματικότητα γύρω μας δεν είναι αντικειμενική, είναι ατομική. Έχουμε παραπλανηθεί να σκεπτόμαστε τον χώρο και τον χρόνο ως ασύνδετες και διακριτές οντότητες λόγω της ισχυρής έμφυτης μεροληψίας μας να τις διαχωρίζουμε. Και να ήταν το μόνο που μας έχει παραπλανήσει! 

                     Μία θα είναι η νίκη μας

               στην κατανόηση της πραγματικότητας.

             Να αποδεχτούμε την ήττα της λογικής μας! 

ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΦΩΣ! - 

ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΌΝΟΣ.

ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΌΛΥΤΟΣ; 

Γενηθήτω φως! Η αρχή του Σύμπαντος. Ο γεννήτορας κάθε φυσικής οντότητας. Φως! Έχει ιδιότητες παγκόσμιες, μοναδικές. Καθορίζει τα χρονικά όρια της ζωής μας, μας οδηγεί στη θνησιμότητα ενώ κρατά γι' αυτό την αθανασία. Κάνει αυτό το αδιανόητο:  καταργεί το απόλυτο του χρόνου, τον κάνει εύπλαστο, σχετικό. Ο χρόνος δεν κυλάει για όλες τις οντότητες το ίδιο, με τον ίδιο ρυθμό. Για άλλες οντότητες τρέχει γρήγορα, τις αρπάζει από τα μαλλιά και τις γερνά. Για άλλες τρέχει αργά, τις θωπεύει και τους προσφέρει παρατεταμένη νεότητα. Κρατάει για τον εαυτόν του την ιδιότητα ενός θεού, την αθανασία. Φως. Ο γεννήτορας του χρόνου, πριν το "Γενηθήτω φως" δεν υπήρχε χρόνος.

Είναι απίστευτα όλα αυτά, είναι έξω από την ανθρώπινη λογική, την ανθρώπινη διαίσθηση. Γι' αυτό άργησαν να αποκαλυφτούν, πριν 200 μόλις χρόνια, απο τον Einstein. H θεωρία της σχετικότητας κατήργησε το απόλυτο του χρόνου και έβαλε στη θέση της τη σχετικότητά του. Ο χρόνος από άκαμπτος έγινε εύπλαστος. Τι σημαίνει αυτό; 

Μετράμαι το χρόνο μας με ρολόγια. Ο χρόνος κυλάει σύμφωνα με τον ρυθμό που αυτά τρέχουν. Τκ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ... Ο χρόνος που μεσολαβεί από το τικ στο τάκ είναι η μονάδα μέτρησης του χρόνου ΜΑΣ, ας πούμε ένα δευτερόλεπτο. Είναι όμως για όλες τις οντότητες σταθερό το χρονικό διάστημα που παρέρχεται από το τικ μέχρι το τακ; Είναι απόλυτος ο χρόνος, ο ίδιος για όλες τις οντότητες; Όλες οι οντότητες βιώνουν ότι ο χρόνος ρέει με τον ίδιο ρυθμό; H απάντηση είναι αρνητική! 

Ας φανταστούμε ότι εκτοξεύεται ένα διαστημόπλοιο και ας στρέψουμε την προσοχή μας στον κινούμενο αστροναύτη και τον ακίνητο επιστήμονα του επίγειου σταθμού παρακολούθησης - ελέγχου του διαστημικού ταξιδιού. Με την εκτόξευση αρχίζουν να μετρούν τον χρόνο. Συμβαίνει αυτό, το για εμάς απρόβλεπτο: Ο χρόνος για τον κινούμενο αστροναύτη ρέει πιο αργά. Αν είχαμε ένα τηλεσκόπιο και βλέπαμε το ρολόι του αστροναύτη, θα βλέπαμε ότι το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από το τικ  στο τακ στο ρολόι του αστροναύτη είναι μαγαλύτερο από το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από το τικ στο τακ στο ρολόι του ακίνητου παρατηρητή. Ο χρόνος, από το τικ στο τακ, στην περτίπτωση του αστροναύτη έχει μεγαλώσει. Όσο περνάει ο χρόνος, το ρολόι του κινούμενου αστροναύτη κάνει λιγότερα τικ-τακ από ότι κάνει το ρολόι του ακίνητου παρατηρητή, μετράει λιγότερο χρόνο το ρολόι του αστροναύτη. Ο αστροναύτης γερνάει πιο αργά από ότι γερνάει ο παρατηρητής! Απίστευτο!

Και συμβαίνει αυτό το ακόμη πιο απίστευτο. Όσο μεγαλώνει η ταχύτητα του διαστημοπλοίου - αστροναύτη τόσο πιο αργά ρέει ο χρόνος στο ρολόι του τελευταίου, τόσο μεγαλώνει στο ρολόι του ο χρόνος που χρειάζεται να πάει από το τικ στο τακ, τόσο πιο πολύ διαστέλεται ο χρόνος, τόσο πιο αργά γερνάει ο αστροναύτης σε σύγκριση με τον παρατηρητή. 

Ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, δεν τρέχει με τον ίδιο ρυθμό για όλες τις οντότητες. Ο χρόνος ρέει με τον ίδιο ρυθμό μόνο για εκείνους που είναι ακίνητοι ό ένας ως προς τον άλλον. Πόσους χρόνους έχουμε; Όσες και οι διαφορετικές ταχύτητες με τις οποίες μπορούμε να κινηθούμε, άπειρους!

Πόσο πιο αργά μπορεί να κυλάει ο χρόνος; Πια είναι η οντότητα που απολαμβάνει αυτό το προνόμιο. Παραπάνω αναφέρθηκε ότι όσο μεγαλώνει η ταχύτητα μιας οντότητας τόσο πιο αργά ρέει ο χρόνος. Συνεπώς θα απολαμβάνει το προαναφερθέν προνόμιο εκείνη η οντότητα που μπορεί να τρέξει με τη μεγαλύτερη δυνατή, επιτρεπτή ταχύτητα. Και η ταχύτητα αυτή είναι η ταχύτητα του φωτός, 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Τίποτα, καμία οντότητα δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτήν την ταχύτητα. Συνεπώς το ΦΩΣ είναι η οντότητα εκείνη που απολαμβάνει την μέγιστη δυνατή  αργοπορία του χρόνου. Το φως γερνάει όσο πιο αργά γίνεται!

Εύλογο το ερώτημα: πόσο πιο αργά τρέχει ο χρόνος για το φως; Την εξάρτηση της διαστολής του χρόνου από την ταχύτητα τη δίνει ένας απλός, λιτός, απίστευτα εύκολα μαθηματικά ερμηνεύσιμος, νόμος της θεωρίας της σχετικότητας. Σύμφωνα λοιπον με αυτόν το νόμο, το φως δεν γερνάει όσο πιο αργά μπορεί κάτι να γεράσει, ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ! Στο ρολόι του, ο χρόνος που μεσολαβεί για να πάει το τικ στο τακ είναι άπειρος. Με το Γενηθήτω Φως άρχισε  το τικ να πηγαίνει στο τακ αλλά πάγωσε ο χρόνος, έμεινε  στο τικ! Δεν πήγε ούτε μια φορά στο τακ! 

Το φως δεν έχει ηλικία, δεν τρέχει ο χρόνος γι' αυτό, είναι ΑΕΝΑΟ! Με την προσταγή Γενηθήτω φως του δόθηκε το θείο προνόμιο της αθανασίας. Από το Γενηθήτω φως έχουν περάσει 13.800.000.000 χρόνια. Για εμάς. Για το φως δεν έχει περάσει καθόλου  χρόνος. Πόσο σχετικός είναι ο χρόνος! 

Και δεν μπορούμε εμείς να γερνάμε πιο αργά αν αρχίσουμε να κάνουμε ταξίδια συνεχώς κινούμενοι; Ας το δούμε. Ας φανταστούμε ότι κάποιος από εμάς φεύγει από έναν σταθμό τρένου, επιβάτης μια αμαξοστοιχίας που τρέχει με 300 χιλιόμετρα την ωρα, και ότι το ταξίδι αυτό θα κρατήσει 100 χρόνια σύμφωνα με το ρολόι του ακίνητου σταθμάρχη. Ο κινούμενος επιβάτης θα απολαμβάνει το αργότερο πέρασμα του χρόνου, απόλαυση που δεν έχει ο ακίνητος σταθμάρχης. Πόσο νεότερος θα είναι ο επιβάτης; Απειροελάχιστα, κάτι παραπάνω από το ένα δέκατο του ενός χιλιοστού του δευτερολέπτου!

Δεν μας δόθηκε, λοιπόν, η δυνατότητα να αποκτήσουμε το προνόμιο της αθανασίας. Για να γίνει αισθητή η μείωση του ρυθμού της ροής του χρόνου θα πρέπει οι ταχύτητες να γίνουν συγκρίσιμες με την τρομακτική ταχύτητα του φωτός. Αδύνατο για εμάς. Ας φανταστούμε ότι το παραπάνω τρένο τρέχει με το 90% της ταχύτητας του φωτός. Δηλαδή με 270.000 χιλιόμετρα την ώρα. Είπαμε ας φανταστουμε. Τότε το ρολόι του κινούμενου επιβάτη θα χτυπουσε τικ-τικ, τικ-τακ...με τον μισό ρυθμό του ρολογιού του ακίνητου σταθμάρχη. Απίστευτα πράγματα! Δεν θα γίνουμε ποτέ Αθάνατοι!

Μας ειδοποιεί ο Ελύτης: "Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τα Άπιαστα". Ελπιδοφόρος ο χρησμός του: "Ζει ο θάνατος, χωρίς όμως να πεθαίνει η ζωή". 

Πόσα θα είχε να μας διηγηθει το φως αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, έχει μνήμες δισεκατομμυρίων ετών, από τη δημιουργία του σύμπαντος μέχρι σήμερα. Αλλά για να μας τα διηγηθεί θα πρέπει να σταματήσει. Και αυτό είναι αδύνατο, έχει και αυτό το σισσύφειο βάσανό του. Πρέπει να τρέχει με την τρομακτική του ταχύτητα, όταν δεν την έχει δεν υπάρχει. Έχει και η Αθανασία το τίμημά της...Δεν ξαποσταίνει το φως για να την απολαύσει...

Συνοδεύουν και άλλα απίστευτα την εμφάνιση του φωτός. Δεν όρισε - καθόρισε, εισήγαγε  τον σχετικό, εύπλαστο χρόνο, όρισε-καθόρισε,  εισήγαγε τον σχετικό, εύπλαστο χώρο. Δεν βιώνει μόνο το σταμάτημα του χρόνου, βιώνει και τον μηδενισμό διαστάσεων του χωρου. Είναι χωρικά και χρονικά παντού και πάντα.  Ο χρόνος και ο χώρος, τόσο διαφορετικές έννοιες για μας,  είναι σφικτοαγγαλιασμένοι, δεν υπάρχει ο ένας χωρίς τον άλλον. Σε προσεχή ανάρτηση ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Ο ΧΩΡΟΣ. 

Πλατωνικό Δώρο Συνύφανσης

Συναισθημάτων - Λογικής.

«Η λογική είναι σαν ένας ηνίοχος 

που προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τα ατίθασα άλογά του, 

τα συναισθήματα» 

Πλάτων / Πολιτεία

Aυτό το ΣΟΚ έπαθαν οι φιλοι αεκτζήδες,

είχαν αρνηθεί να προετοιμαστούν

για το αναμενόμενο, 

το να παίξει ο ΘΡΥΛΟΣ στο γήπεδό τους

στον τελικό του Conference League.

Λόγω της ονομασίας του γηπέδου

- Αγία Σοφία -

θα τραγουδήσουμε τον ύμνο μας

σε βυζαντινό ρυθμό: 

Αφενός,  επειδή τα ίδια δέντρα δεν θα αργούσαν να γεμίσουν και πάλι το δρομάκι του με καινούρια χρυσαφένια φύλλα.  Αφετέρου, επειδή το ιαπωνικό ιδανικό της ομορφιάς δεν αναζητεί την τελειότητα, την ομοιομορφία, την ακριβή συμμετρία, αλλά τη φυσικότητα, την ομορφιά που πηγάζει από ένα φύλλο πεσμένο στον άδειο κήπο ενός μοναστηριού ζεν.

΄                                           

Ένα από τα εξέχοντα χαρακτηριστικά της ιαπωνικής κουλτούρας είναι η ιδιότυπη αντίληψή της για την ομορφιά. Για έναν δυτικό, η πιο όμορφη κούπα είναι η άψογα κατασκευασμένη, με τέλεια περιφέρεια, λεία και αψεγάδιαστη επιφάνεια και, αν είναι διακοσμημένη, με ακριβή και ομοιόμορφη διάταξη των διακοσμητικών στοιχείων. 

Αν μεταφερθούμε στην Ιαπωνία, η κούπα που θα εκτιμηθεί περισσότερο - και η πιο ακριβή - είναι συνήθως εκείνη που εμφανίζει ασυμμετρίες, γιατί αυτό την κάνει μοναδική. Μπορεί να έχει βαθουλώματα, να έχει αμμόπετρα κολλημένη στην επιφάνειά της ή μπορεί ακόμα και να είναι ραγισμένη ή να την έχουν ξανακολλήσει με την τεχνική του  κίντσουγκι. 

Αυτή η τόση ιδιαίτερη κούπα όχι μόνο είναι μοναδική και αφηγείται την ιστορία της, θεωρεί όμορφο αυτό που μοιάζει με τη φύση και το οποίο μπορούμε να συνοψίσουμε σε τρεις αρχές:

1. Τίποτα δεν είναι τέλειο.

2. Τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο.

3. Τίποτα δεν είναι παντοτινό.

Στην περίπτωση των ανθρωπίνων όντων η επίγνωση ότι είμαστε ατελείς μας χαρίζει ταπεινότητα, όταν την αποδεχόμαστε, μας απελευθερώνει από την αρρωστημένη νοοτροπία να απαιτούμε πολλά από τον εαυτόν μας, από την εμμονή σε μια τελειότητα που δεν υπάρχει στη φύση και, επομένως, ούτε στα ανθρώπινα όντα. 

Όσον αφορά τη δεύτερη αρχή, μας θυμίζει ακριβώς ότι τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο. Όπως και η φύση εξελίσσεται αέναα, ακολουθώντας κύκλους γέννησης και θανάτου, έτσι και το ανθρώπινο ον είναι δυναμικό. 

Η τρίτη αρχή είναι η κατανόηση της εφήμερης φύσης όλων των πραγμάτων. Τα νιάτα περνούν και μετατρέπονται σε ωριμότητα και μετά σε γήρας. Εκείνος ο άνθρωπος που μας φαινόταν τόσο γοητευτικός και διασκεδαστικός παύει να μας εκπλήσσει, ή ίσως αρχίζει να μας φαίνεται απόμακρος, επειδή, σαν δύο κλαδιά ενός δέντρου, ακολουθήσαμε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Νομπούο Σουζούκι

ουάμπι σάμπι

η ομορφιά της ατέλειας

Εκδόσεις Πατάκη  

Η πρώτη εικόνα είναι μεγέθυνση της δεύτερης.

Στην πρώτη εικόνα,

απεικονίζεται η πραγματικότητα με τις λεπτομέρειες της.

 Δεν βλέπει το μάτι μας

κόκκινο χρώμα. 

Απεικονίζεται μια άσπρο-μαύρη-τυρκουάζ

 πραγματικότητα

Στη δεύτερη  εικόνα,

βλέπουμε ό,τι βλέπουμε ως πραγματικότητα.

Έχουν χαθεί οι λεπτομέρειες. 

Η πραγματικότητα έχει ομορφύνει,

η ασπρόμαυρη πραγματικότητα έχει γίνει έγχρωμη έγχρωμη.

Αν απομακρύνουμε την δεύτερη εικόνα από τα μάτια μας,

το κόκκινο χρώμα γίνεται πιο έντονο,

η πραγματικότητα γίνεται πιο όμορφη. 

Βάλτε το δάκτυλό σας στη δεύτερη εικόνα

στο κόκκινο,

στο ανύρπακτο στην πραγματικότητα.

Θα γίνει ασπρόμαυρο.

Επό τον τύπον των ήλων...

Συμπέρασμα:

Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα. 

Από όσο μεγαλύτερη απόσταση

και με μεγαλύτερη σμίκρυνση

την βλέπουμε,

τόσο πιο όμορφη είναι!

Οι τυχόν ομοιότητες με ανθρώπινες ιστορίες

είναι εντελώς τυχαίες. 

«...διαγράφω μόνο το σημείο 

που ενοχοποιεί τους ζωντανούς ως άρπαγες 

επειδή προς το παρόν τουλάχιστον 

ενοχοποιεί κι εμένα εξίσου...»

Κική Δημουλά / Σεπτέμβριος ΙΙ

...και ο καθένας διαγράφει το δικό του σημείο...

Την ιστορία την γράφουν οι διαγραφές.

Αφιερωμένο στο Αρνάκι!

Συ μου χάραξες πορεία.

Δυο γλυκάδια σου κι ένα ξύγκι

 Ένα πικραμένο από το απόγευμα ως το  βράδυ

 Μου ταράξαν του στομαχιού  μου τη γαλήνη 

Παραδόθηκα σε σένα 

Δε λογάριασα κανέναν 

Κι είπα τώρα ότι θέλει ας γίνει 

Συ μου χάραξες προς τη χοληστερίνη πορεία 

Εσύ γλυκιά εσύ γλυκιά μου αμαρτία 

Πώς την έπαθα δεν ξέρω 

Ξέρω μόνο ότι υποφέρω

 Όλη νύχτα πάνω στο κρεβάτι 

Ζητάω για φαντάσου 

Την παράνομη νεφρεμιά  σου 

Και να μην μπορώ να κλείσω μάτι

 Όμως σκέπτομαι για λίγο 

Να καθίσω ή να φύγω 

Αφού ξέρω από σένα τι θα μείνει 

Να ποιο θα 'ναι το φινάλε 

Πόνοι δάκρυα και βάλε 

Μα θα μείνω κι ότι θέλει ας γίνει

Είναι δύσκολη, έως αδύνατη, η κατανόηση, η βιωματική αποδοχή υπερβατικών εννοιών όπως είναι η έννοια της Ανάστασης. Ένας τρόπος προσέγγισής τους είναι να σου διδάξουν, να σου πουν όχι το δύσκολο, τι είναι, αλλά το εύκολο, τι δεν είναι. Αν ακούσει - διαβάσει κανείς τα αναστάσιμα μηνύματα των πολιτικών αρχηγών και πνευματικών ταγών  έχει μάθει τι δεν είναι Ανάσταση. 

  ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΧΩΝ

"Τώρα κλαις γιατί κλαις; 

 Συ δεν είσαι που έτρωγες προχθές και χθες; 

 Μόλις έχεις γκρεμίσει όσα εγώ είχα χτίσει, 

 τώρα τάχα γιατί κλαις;"

 O Διαιτολόγος σου!

Happy Eater!

 

ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΧΩΝ!

Δεν έχω περιθώρια

στενέψανε τα όρια

με τέτοια κοιλιά

δεν θέλω να γυρίσω...

Με τέτοια κοιλιά

πως θέλεις εσύ για καλοκαίρια να μιλάμε...

για καλοκαίρια να μιλάμε...

Να αξιωθούμε να βιώσουμε

 εκείνη την ισόβια στιγμή

που θα  μας ψιθυρίσει στην καρδιά

το στόμα της σιωπής,

το στόμα που ανθίζει με αυτά που φαίνονται παράλογα

και τραγουδά τα ακατανόητα,

το μήνυμα της αείζωης ζωής:

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Και η καρδιά

να ανθίσει και να χορέψει!

Έτοιμη να αναμετρηθεί

με τις αμαρτίες που φοβόμαστε

και τις αγνότητες που δεν μπορούμε.

Να αξιωθούμε να βιώσουμε 

την ομολογημένη αγάπη 

από όσους θέλουμε να μας αγαπούν:

"Έγινε η καρδιά μου έξαλλη απ’ τη χαρά,

και ζωντανέψανε ξανά,

και η θεότητα, και η αγάπη, και η ζωή,

με όλα της τα καλά και τα δεινά."

Αλεξάντρ Πούσκιν

Να αξιωθούμε να βιώσουμε τη στιγμή

που οι ρόγες των δακτύλων

φουσκώσουν και να πονάνε

σαν τις ετοιμόγεννες κοιλιές,

έτσι ώστε,

ψηλαφώντας τους ανθρώπους,

γονιμοποιούν

 σε χαρά τη λύπη και σε ελπίδα την απελπισία τους:

"Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της"

Κική Δημουλά

...που οι ρόγες των δακτύλων

φουσκώσουν

και να πονάνε

σαν τις ετοιμόγεννες κοιλιές,

ώστε,

...στα χαλάσματα κάρφωσε μια παπαρούνα που λάμπει...

Οδυσσέας Ελύτης

ψηλαφώντας τη γη

να αισθάνονται τους πόνους της

για να γεννήσει ένα στάχυ

και το ακριβό της δυνατότητας αφής  του

άγιου άρτου ημών του επιούσιου...

Και η καρδιά να ανθίσει και να τραγουδήσει:

"Δεν γεννήθηκα να ανήκω πουθενά.

Τιμαριώτης τ’ ουρανού εκεί πάλι ζητώ ν’ αποκατασταθώ"
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Να αξιωθούμε τη στιγμή της επιθυμίας:

"...να σπρώχνω κάτι λέξεις ομορφιάς στο χρόνο 

 σε πείσμα εκείνων που τους νίκησε το δεν υπάρχει της..." 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!


Να αξιωθούμε να βιώσουμε  τη στιγμή που:

 "...η καθαρότητα της ύλης του αναστάσιμου κεριού

θα απεικονίζει το ακηλίδωτο των προθέσεων

και η μαλακή του υφή 

θα υπόσχεται  την εύπλαστη μεταστροφή στη συγνώμη."

"Όλοι χρωστάμε 

ένα σ' αγάπώ και μία συγνώμη"

Μενέλαος Λουντέμης.


Να αξιωθούμε τα βιώσουμε τη στιγμή της κατανόησης:

"Να μη συγχέεις ένα άνθρωπο με την αμαρτία που έπεσε.

 Η αληθινή φύση του ανθρώπου, 

η εικόνα Θεού, 

πάντοτε παραμένει."

 Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Να αξιωθούμε να αναφωνήσουμε το

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

βιώνοντας τους στίχους:

"Συναντήθηκα με το θαύμα σαν φίλος."

Νίκος Καρούζος

"Το θαύμα δε ρωτάει...

 Σ' αρπάζει από το αυτί, 

και σέρνοντας, σε πετάει στο φως."

Κική Δημουλά

"Ανάσταση στα έαρα* - Επανάσταση στα έαρα*!" 

Νίκος Καρούζος.

(*μας)

Αποκατάσταση της πραγματικής ευχής:

ΚΑΛΗ ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Γιατί χωρίς την κατανόηση των αιτίων της σταύρωσης ΤΟΥ

 δεν υπάρχει λιτανεία της χαράς της ανάστασής ΤΟΥ.

Σταύρωση - Ανάσταση:

Ομοούσιες, αδιάσπαστες, δισυπόστατες.

ΚΑΛΗ ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Για να φύγουν τα πανούργα θα - φαίνεται

"Αλήθεια θα 'ναι φαίνεται ότι

Ζω για τότε που δεν θα υπάρχω."

Οδυσσέας Ελύτης