Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020



Δεν έχεις το δικαίωμα, φώναζα, το κρίμα το δικό μου

 να σηκώνεις

Κι εσύ ανένδοτα σιωπούσες.

 Γιατί δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη

 – ποιος αδικεί ποιος αδικείται

 τι μας βαραίνει πιο πολύ 

το κρίμα ή η αθωότητα; 


Η αγάπη δε μας δίνεται, μας παίρνει 

κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν 

ρημάζουν και ρημάζονται.


 Κι όλα τα πήρες πάνω σου

 το φταίξιμο την ενοχή και την ποινή μου. 

Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη.


 Εντάξει, εσύ αναστήθηκες. 

Εγώ όμως με σχεδία το σταυρό μου 

θαλασσοδέρνομαι σε μαύρους ουρανούς


Βύρων Λεοντάρης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου