Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020



Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε! 

 Πάψετε πια...

 Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου,
 τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,
 κι αφήστε το πηδάλιο στις τρικυμίας τα χέρια!
 Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε! 

 Τι; Πάλι να γυρίσουμε στην βαρετήν Ιθάκη, 
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας,
 και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης 
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας; 

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θα 'ναι
 και να μη νοιώθουμε καμμιά λαχτάρα ν’ ανατέλλει;
 Πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που μαραζώνουν
 και πέφτουν σάπιοι καταγής, να μοιάζουν τα όνειρά μας; 

 Η τόλμη αφού μας έλλειψε – και θα μας λείπει πάντα! - 
να βγούμε μόνοι απ’τη στενή και τη στρωτή μας κοίτη, 
κ’ ελεύθεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή του κόσμου, 
τους άγνωστους να πάρουμε και τους μεγάλους δρόμους
 μ’ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο χώμα
 και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην αύρα,
 τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία τώρα 
το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των κυμάτων - 
κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να μας τραβήξουν
 τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βύθη, 
μα και μπορούν στη φόρα τους να μας σηκώσουν τόσο
 ψηλά, που με το μέτωπο ν’αγγίξουμε τ’ αστέρια!...

 Κώστας Ουράνης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου