Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2020



"Υπάρχουν κάτι πράγματα 

που ραγίζουν μόνο όταν δεν τ’ αγγίζεις."

Γιώργος Ποταμίτης


"Και όλα τα υπόλοιπα είναι λογοτεχνία." 

Paul Verlaine 


 "Ω η απουσία! η πιο σκληρή απ' τις δυστυχίες όλες!

 Στις λέξεις και στις φράσεις να ζητείς ξαλαφρωμό,

 Στο άπειρο μέσα πλήθος των θλιμμένων στοχασμών σου, 

Κι' ό,τι θα βρης ανούσιο πάντα να 'ναι και πικρό.

Κι' ύστερα, να, αιχμηρή και κρύα ωσάν λεπίδι, 

Γοργότερη από τα πουλιά, κι' από τις σφαίρες πιο γοργή,

 Κι απ' το νοτιά στη θάλασσα κι απ' τ' αγριοφύσημά του, 

Και μ' ένα δηλητήριο στην αιχμή θανατερό,

 Να, όμοια με βέλος, που έρχεται στο τέλος η Υποψία, 

Ξαπολυμένη από την άθλια την Αμφιβολία τη βδελυρή. 


 Μπορεί ποτέ; Ενώ στο τραπέζι ακουμπισμένος 

Το γράμμα της με δάκρυα το διαβάζω εγώ, 

το γράμμα της που όλο για την αγάπη της μου λέει, 

Την ώρα εκείνη η σκέψη της να 'ναι δοσμένη αλλού; 

Ποιος ξέρει: Ενώ για μένα αργές εδώ και θλιβερές 

Κυλούν οι μέρες, σαν ποτάμι μ' όχθη ξεραμένη,

 Ίσως να χαμογέλασε το χείλι της τ' αγνό;

 Ισως να 'ναι χαρούμενη και να με λησμονάει;

Και μελαγχολικός το γράμμα της ξαναδιαβάζω." 

Paul Verlaine


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου