Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020



 “Τόσα φιλιά- μα δίχως χείλη

τόσες αφές- μα δίχως χέρια

 τόσοι φρουροί- μα δίχως πύλη

τόσες ειδήσεις- δίχως περιστέρια 

 τόσοι αγώνες- δίχως μάχη

 τόσες μαγείες- δίχως θάμα.  

Κρυφά θα φύγει δίχως να ‘χει 

αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας...

 Έρωτας - δίχως ν’ αγαπάμε.

 Ζωή - χωρίς ποτέ να ζούμε.

 Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε

 να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε. 

 Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία...

- Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορία δική σου ή άλλη...

Τι σκαλίζεις τα σπλάχνα του ραδιοφώνου;

 Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει

 σάπια βροχή και τιποτένια. 

 Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου,

 το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου.

 -Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω,

ανίατα μεσοπόλεμος...

Ας πάμε λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου

 να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε...”

Βύρων Λεοντάρης / Ζωή χωρίς να ζούμε / Ψυχοστασία


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου