“Τόσα φιλιά- μα δίχως χείλη

τόσες αφές- μα δίχως χέρια

 τόσοι φρουροί- μα δίχως πύλη

τόσες ειδήσεις- δίχως περιστέρια 

 τόσοι αγώνες- δίχως μάχη

 τόσες μαγείες- δίχως θάμα.  

Κρυφά θα φύγει δίχως να ‘χει 

αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας...

 Έρωτας - δίχως ν’ αγαπάμε.

 Ζωή - χωρίς ποτέ να ζούμε.

 Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε

 να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε. 

 Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία...

- Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορία δική σου ή άλλη...

Τι σκαλίζεις τα σπλάχνα του ραδιοφώνου;

 Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει

 σάπια βροχή και τιποτένια. 

 Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου,

 το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου.

 -Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω,

ανίατα μεσοπόλεμος...

Ας πάμε λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου

 να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε...”

Βύρων Λεοντάρης / Ζωή χωρίς να ζούμε / Ψυχοστασία