"...Μίλησα πολύ.

 Στοὺς ἀνθρώπους, στοὺς φανοστάτες,

 στὶς φωτογραφίες. Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες. 

Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια καὶ νὰ χάνω χέρια.

 Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη. 

 Ταξίδεψα μάλιστα.

 Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ- 

Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος. 

Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ. 

Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα

 κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.

 Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.

 Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος.

 Πὲς πῶς τὸ πῆρα.

 Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ 

καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους...

  Ὅσο μπόρεσα ἔφερα ἀντίσταση

 σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι ὅταν εἶχε

 νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει

 κι ὅσο ἦταν δυνατὸν 

φαντάστηκα νερὸ στὰ ξεροπόταμα

 καὶ παρασύρθηκα.

 Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

 Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει"

Κική Δημουλά