"Σοῦ εἶπα: 

- Λύγισα.

 Καὶ εἶπες: 

- Μὴ θλίβεσαι. 

Ἀπογοητεύσου ἥσυχα. 

Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς 

σταματημένο τὸ ρολόι. 

Λογικὰ ἀπελπίσου 

πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,

ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.

Κι ἂν αἴφνης τύχει

 νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης, 

μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς. 

Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.

 Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες. 

Κατέβα σοβαρή, 

νηφάλια αὐτοεκθρονίσου 

ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα...

 Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.

 Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.

 Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς, 

γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια, 

τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων, 

τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,

 τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα, 

ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς 

γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν, 

τὸ εἶπες."

Κική Δημουλά / Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

"Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα εκείνου του ανθρώπου κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε μέσα στη φυγή."

Γιώργος Σεφέρης