Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020




"Η ένοχη ανάμνηση είναι εξοργιστικά συνεπής στην άφιξη. 

Όταν την ανακαλούμε, κάθε παράσταση που δίνει 

 είναι πάντα πρεμιέρα. 

Η αμαρτωλή ανάμνηση είναι μια αυστηρά προσωπική υπόθεση. 

Η μοναδική θεατρίνα που δεν επιθυμεί ακροατήριο.

 Επιζητά μόνο το χειροκρότημα του εαυτού μας. 

Είναι ιεροσυλία, όταν προσπαθείς

 να την περιγράψεις στους άλλους.

 Γενναιόδωρη, σου επιτρέπει να αφαιρέσεις ή να προσθέσεις 

στις πράξεις πάθους του παρελθόντος.

 Ο εισαγγελέας της ηθικής προτείνει πάντα την ενοχή της, 

όμως το αμιγές δικαστήριο του χρόνου

 εκδίδει αθωωτική απόφαση, 

επειδή το σώμα των ενόρκων είναι οι μνήμες της αφής." 

 Γιάννης Τόλιας / από την συλλογή Ασκήσεις συναισθήματος



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου