α'

 Συμβιβάστηκε με τη πικρία ο κόσμος

 Διάττοντα ψεύδη αφήσανε τα χείλια

Η νύχτα ελαφρωμένη

Από το θόρυβο και τη φροντίδα

 Μέσα μας μετασχηματίζεται

Κι η καινούρια σιωπή της λάμπει αποκάλυψη

 Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του θεού.

 β΄

Μια προσευχή μεταμορφώνει τα ύψη της

Αλλάζει κοίτη ο χρόνος

Και γυμνούς από έγνοια επίγεια

Σ’ άλλα νοήματα μας οδηγεί

 Πού είναι ο σφυγμός του εδάφους

Το αίμα στη μνήμη των προσώπων μας

Ο αυτούσιος πηγαιμός;

 γ΄

 Των φθαρτών δακρύων απόγονοι

 Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών

Αφήσαμε το γήινο δέρμα

 Και στον ψίθυρο των δέντρων παύσαμε

Τα λόγια μας

Για τελευταία φορά

 Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!

δ'

Εικόνα ω! αναλλοίωτη

Φωτοχυσία

Ντύνεις κάθε μετέωρη έννοια

 Που προσεγγίζει την ελπίδα μας

 Προς την αταραξία

 Εκεί το ερωτηματικό που μας αποχωρίζεται

 Είσαι παντού Μοιράζεσαι

Τις σκοτεινές μας άρπες

 Άυλο περίβλημα.

 ε'

Φύγαν τα μάτια μας αλλά προπορευόνταν οι ψυχές μας

 Στη συνάντηση τους μες΄ τους ουρανούς

 Έλαμψε καθαρή στιγμή

Τρεμούλιασμα εναγώνιο

 Το πιστό καθρέφτισμα των σωθικών μας

 Πιο ψηλά

Στην ενωμένη μοναξιά των άστρων της

Θρονιάζεται η Γαλήνη

 Γιατί την απαλλάξαμε από το κορμί μας

Γιατί την εξαντλήσαμε από τις ελπίδες μας

 Γιατί της φέραμε τάμα την Ιδέα μας

 Ξαναγεννάει αισθήματα.

στ'

 Μέσα μας αναλύθηκεν η Σιωπή 

Ο αρχάγγελός της άγγιξε τα μύχια

 Σ’ ακατοίκητο χάος κύλησε τη μνήμη

 Όταν εχαρισθήκαμε σε μιαν απίστευτη όχθη

 Όχθη των ελαφρών σκιών

 Ονειρεμένη άλλοτε από δάκρυα 

Τα χρυσά στίγματα μας κοίταξαν 

Τόσο που αποσπασθήκαμε απ’ το βάρος μας

Όπως αποσπασθήκαμε απ’ την αμαρτία!

 ζ'

Νοητή λάμψη Κυανό διάστημα

 Κάθαρση της ψυχής!

 Σαν να ’λειψε ο επίγειος θόρυβος 

Σαν να σταμάτησε η κακία της μνήμης

 Καθαρό πάλλεται 

Το καινούριο μας όνειρο 

Μας τραβάει απ’ το χέρι αόρατο χέρι

 Όπου Γαλήνη γίνεται ο αθώος ουρανός 

Όπου η Ψυχή ελέγχεται αναλλοίωτη.

Οδυσσέας Ελύτης / Ωρίων / Προσανατολισμοί